Rykowski Bronisław Wojciech (1900–1981), ziemianin, autor prac z zakresu ekonomii rolnictwa i agrotechniki. Ur. 31 VIII w majątku rodziców Krzynowłoga Wielka w pow. przasnyskim na pograniczu ówczesnych Prus Wschodnich, był synem Stanisława, sędziego, i Bronisławy z Żórawskich.
Szkołę średnią R. ukończył w Mławie w r. 1920. Jako uczeń należał do Polskiej Organizacji Wojskowej, ale ze względu na stan zdrowia zwolniono go w r. 1919/20 od służby wojskowej; zamiast syna ojciec zgłosił się ochotniczo do wojska i został skierowany do pracy w biurach wojskowych w Warszawie. R. studiował w l. 1920–5 na Wydz. Rolniczo-Leśnym Uniw. Pozn. W l. 1924–5 odbył praktykę w majątku Sanniki w pow. gostyńskim. Dyplom inżyniera rolnika uzyskał w r. 1925 na Uniw. Pozn. na podstawie niepublikowanej pracy Dobra sannickie. Studiował od r. 1926 na sekcji ekonomicznej Szkoły Nauk Politycznych w Paryżu, dyplom ukończenia studiów otrzymał w czerwcu 1928. W t.r. zatrudniony został jako referent w Wydz. Ekonomicznym Min. Rolnictwa w Warszawie, ale już od r. 1929, po śmierci ojca, zarządzał własnym majątkiem w Krzynowłodze Wielkiej.
Od r. 1927 pisywał R. artykuły – głównie agrotechniczne – do „Gazety Rolniczej”, nieco później rozpoczął stałą współpracę także z czasopismem „Rolnik Ekonomista”, gdzie zamieszczał artykuły o surowcach rolniczych dla przemysłu krajowego, z kroniką rolniczą „Kuriera Warszawskiego” (jedna strona w każdy czwartek w wydaniu porannym), a w „Księdze pamiątkowej na 75-lecie «Gazety Rolniczej» 1861–1935” (W. 1938 I) artykuł pt. Związek Izb i Organizacji Rolniczych R.P. R. brał udział w zjazdach rolniczych, w Związku Rolników z Wyższym Wykształceniem przewodniczył Komisji Lustracyjnej gospodarstw rolnych; w r. 1934 wydał m. in. kwestionariusz i instrukcję do przeprowadzania tego rodzaju lustracji. Od r. 1936 przebywał głównie w Warszawie. Wchodził m.in. w r. 1937 do władz Stronnictwa Zachowawczego, a w r. 1938 objął jako członek zarządu dyrekcję Biura Zarządu Związku Ziemian w Warszawie.
W czasie okupacji niemieckiej R., ostrzeżony o możliwości aresztowania, opuścił w grudniu 1939 ostatecznie Krzynowłogę, na krótko przed konfiskatą majątku przez Niemców. Zamieszkał w Warszawie; pracował jako inspektor Polskiego Czerwonego Krzyża i kierował tu sekcją opieki nad grobami poległych w czasie wojny. Jednocześnie – wedle jego wspomnień – od stycznia 1940 uczestniczył w pracy konspiracyjnej grupy osób skupionych przy byłym ministrze rolnictwa Jerzym Gościckim, zajmujących się zagadnieniami związanymi z ekonomią rolniczą. Opracował kilka tematów, m.in. strukturę agrarną Polski przedwojennej i monografię rolniczą Prus Wschodnich. W latach późniejszych bliżej współpracował z dyrektorem Dep. Rolnictwa Delegatury Rządu na Kraj Witoldem Maringem i osobami związanymi z Delegaturą, m.in. Władysławem Englichtem, Janem Moszyńskim i Mieczysławem Rettingerem. Po aresztowaniu Rettingera i Moszyńskiego wyjechał w końcu 1943 r. z Warszawy i objął administrację majątku Głazów w pow. sandomierskim, należącego do dalszej rodziny. Wybuch powstania 1 VIII 1944 zastał go u rodziny w Gołąbkach pod Warszawą.
Od lutego do kwietnia 1945 na zlecenie Min. Rolnictwa administrował R. gospodarstwami zespołu Chodów w pow. kutnowskim. Dn. 1 VII t.r. objął na propozycję Zygmunta Pietruszczyńskiego posadę głównego administratora gospodarstw rolnych Uniw. Pozn. W r. 1947 uzyskał doktorat nauk rolniczych na tymże uniwersytecie na podstawie pracy Charakterystyka struktury agrarnej Polski przedwojennej. Współpracował m.in. z dyrekcją Państwowych Nieruchomości Ziemskich w Poznaniu, pisywał do „Gromady” i „Głosu Wielkopolskiego”. Od 31 VII 1950 do 31 VIII 1951 zatrudniony był jako adiunkt w Zakładzie Szczegółowej Uprawy Roślin Uniw. Pozn., ale sprzeciw wojewódzkich władz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej uniemożliwił mu dalszą tam pracę. R. przeprowadził się wówczas do Otwocka, a potem do Warszawy, uzyskał wtedy rentę inwalidzką.
W l. pięćdziesiątych i sześćdziesiątych R. ogłosił wiele artykułów z zakresu rolnictwa w takich pismach jak: „Mały Poradnik Rolnika”, „Poradnik Rolnika”, „Plon”, „Gromada – Rolnik Polski”, „Nowe Rolnictwo”, „Życie Gospodarcze”, także „Kierunki” i „Za i przeciw”. Wydał wtedy także kilka książek: Uprawiajmy więcej kukurydzy na zielonkę i ziarno (W. 1951, W. 1955), Dlaczego kukurydza? (W. 1955 – z J. Virionem), Kapusta pastewna (W. 1955), Przodujące osiągnięcia w uprawie ziemniaków (W. 1955), Uprawa kukurydzy (W. 1956 – z L. Kaznowskim), Co mówią rolnicy o uprawie kukurydzy? (W. 1956). Blisko współpracował m.in. z Państwowym Wydawnictwem Rolniczym i Leśnym, z Zachodnią Agencją Prasową, Agrochemem, Biurem Studiów Programowych i Wydz. Ekonomicznym Stowarzyszenia «Pax». Zmarł 27 IX 1981 w Warszawie i został pochowany na Powązkach (kwatera 192, rząd 2, grób 15).
Ożeniony w r. 1930 z Władysławą z Mierzyńskich z Piotrkowic w Konińskiem, miał R. troje dzieci: Antoniego (1931–1986), Bolesława (1932–1972) i Helenę (ur. 1934), zamężną Kaznowską, zamieszkałą w USA.
Bibliografia zawartości „Nowego Rolnictwa” 1952–1955, Kr. 1960; Bibliografia zawartości rolniczych ksiąg pamiątkowych, Kr. 1961; Katalog polskiej literatury biologicznej, Wr. 1969 II (częściowa bibliogr.); – Kron. Uniw. Pozn. za l. akad. 1945–1954/5, P. 1958; Władyka W., Działalność polityczna polskich stronnictw konserwatywnych w latach 1926–1935, Wr. 1977; – „Życie Warszawy” 1981 nr 227; – Arch. PAN: Zespół Minerwa; B. Narod.: Kłoczowski E., Pamiętniki (mszp.); – Gutt J. A., Dzieje rodziny Rykowskich, W. 1984, Kłoczowski E., Pamiętniki, Rykowski B., Wybrane wspomnienia (wszystkie mszp. w posiadaniu rodziny); – Materiały rodzinne, informacje żony Władysławy Rykowskiej.
Jerzy Kłoczowski