Miładowski Florian Stanisław (1819–1889), kompozytor, pedagog, pianista. Ur. 4 V w Mińsku, był synem Fabiana, nauczyciela muzyki. Wykształcenie ogólne otrzymał od prywatnych nauczycieli. Pierwszych lekcji muzyki udzielał mu ojciec, a następnie uczył się gry fortepianowej w Wilnie u Thiebego. Dn. 4 V 1829 odbył się w Wilnie jego pierwszy występ publiczny, na którym M. wykonał z dużym powodzeniem I koncert fortepianowy D.G. Steibelta. Następnie do r. 1834 występował dość często publicznie jako pianista w Wilnie, Mińsku i Słucku. W tym czasie powstały jego pierwsze utwory fortepianowe. M. przejawiał duże zainteresowanie teatrem, pisał dramaty i przekładał utwory sceniczne z języka francuskiego. Od 14 roku życia dawał lekcje gry na fortepianie, występował w zespołach kameralnych oraz jako akompaniator. W l. 1836–41 M. przebywał w Czerwonym Dworze koło Kowna, gdzie był nauczycielem fortepianu córek Benedykta Tyszkiewicza oraz dyrygentem znajdującej się tam orkiestry symfonicznej. Jesienią 1841 wyjechał do Berlina na dalsze studia muzyczne; w Niemczech zetknął się bliżej z F. Mendelssohnem, który udzielał mu rad i wskazówek w zakresie kompozycji. R. 1842 spędził w Wiedniu, rozpoczął tu systematyczną naukę w zakresie harmonii i kompozycji u F.S. Höltzla oraz śpiewu u F. Hausera. Po powrocie do kraju nadal uczył w Czerwonym Dworze, a w r. 1851 osiadł w Wilnie i udzielał lekcji gry na fortepianie. Zaprzyjaźnił się tam z S. Moniuszką, który wysoko cenił i gorąco popierał twórczość M-ego. W r. 1853 odbył M. kilkumiesięczną podróż do Paryża, gdzie wydał u J.C. Richaulta kilka swoich tańców. W r. 1854 wraz z Moniuszką założyli w Wilnie Tow. Św. Cecylii, którego celem było pielęgnowanie muzyki kościelnej. Na koncercie inaugurującym działalność Towarzystwa (22 XI 1854) wykonano 4-głosową mszę Esdur M-ego pod dyrekcją Moniuszki. W l. 1855–62 przebywał w swym majątku Macki koło Mińska. Pisał również artykuły na tematy muzyczne do „Ruchu Muzycznego” (1857, 1858, 1860). Po r. 1862 wyemigrował do Francji, gdzie działał kolejno w Metz (do 1871), Nancy i Bordeaux. Przez 5 lat był profesorem fortepianu w wyższym Collegium St. Clement. W r. 1870 stracił wzrok, który odzyskał dopiero po operacji. W tym czasie skomponował 12 duetów na wiolonczelę z fortepianem, które zatytułował Album ślepego.
Twórczość M-ego, niezbyt obszerna, obejmuje przede wszystkim utwory wokalne i wokalno-instrumentalne (głównie religijne) oraz fortepianowe i kameralne. Jest on m. in. autorem kilku mszy, kantaty na podwójny chór męski, psalmu, 2 hymnów: Ojcze nasz i Tantum ergo, magnificatu opracowanego na fortepian, 2 oper komicznych: 1-aktowej pt. Oberża pod kapuścianą głową do własnego libretta i 2-aktowej pt. Konkurenci (wykonanej w Mińsku 12 II 1861) do tekstu M. Łapickiego, pieśni solowych z towarzyszeniem fortepianu do tekstów polskich i francuskich, 3 triów na fortepian, skrzypce i wiolonczelę, kwartetu smyczkowego, duetów na wiolonczelę z fortepianem, 2 sonat na fortepian na 4 ręce, 2 nokturnów, 3 bagatel, impromptu i tańców na fortepian. Część utworów M-ego była wydana w Wilnie, Warszawie, Paryżu i Wiedniu, większość jednak pozostała w rękopisach. M. był, obok Moniuszki, najwybitniejszym kompozytorem działającym w ośrodku wileńskim w połowie XIX w. M. zmarł w Bordeaux 8 VII 1889. Ożeniony (od 1 X 1840) z Augustyną P. (nieznanego nazwiska), Francuzką z pochodzenia, nauczycielką córek Tyszkiewiczów, miał kilkoro dzieci.
Słownik Muzyków Pol., II; Sowiński, Słownik muzyków, s. 260–1; – Błaszczyk L., Dyrygenci polscy i obcy w Polsce działający w XIX i XX w., Kr. 1964; Rudziński W., Stanisław Moniuszko, Kr. 1954 s. 32, 34, 49, 55, 224; Z dziejów kultury muzycznej, Kr. 1966 II: – Moniuszko S., Listy zebrane, Kr. 1967; – „Bibl. Warsz.” 1847 t. 2 s. 632–4; „Echo Muzycz.” 1881 nr 29 s. 182; „Echo Muzycz. Teatr. i Artyst.” 1889 nr 312 s. 449; – B. Narod.: Akc. 5170 Życiorys F. M-ego.
Zofia Chechlińska