Był zwolennikiem przygotowania do służby społeczeństwu poprzez naukę; domagał się ograniczenia teologii i wzmocnienia wychowania moralnego. Proponował wprowadzenie tzw. nowicjatu obywatelskiego i zakazu wyjazdów za granicę do czasu odbycia służby dla ojczyzny; chciał, by pod kontrolą władz edukacyjnych znaleźli się nawet nauczyciele domowi. Postulował rozszerzenie programu nauk przyrodniczych i umiejętności praktycznych, a także edukację kobiet. Przygotował „Projekt ogólnego planu edukacji narodowej”, który przewidywał stworzenie jednolitego systemu szkół świeckich, umożliwiającego edukację wszystkim warstwom społecznym, podporządkowanego administracji państwowej. Popierał kształcenie specjalistów za granicą oraz zabiegał o fundusze na stypendia. Przystąpił do tworzenia sieci szkół elementarnych, średnich oraz zawodowych rzemieślniczych.  Swe poglądy pedagogiczne zaczął wcielać w życie, kiedy na początku 1807 roku został powołany do utworzonej przez Komisję Rządzącą Izby Edukacyjnej. Trzy lata potem współtworzył ustawę o Radzie Stanu, której członkiem sam potem został. Występował na jej forum w sprawach urządzenia miast, poczty, gospodarki i wsparcia dla chłopów. Referował też działalność Izby Edukacyjnej. Po przekształceniu Izby w Dyrekcję Edukacji Narodowej, został jednym z jej członków czynnych. Zajmował się wizytowaniem szkół, uczestniczył w egzaminach i popisach, przyznawał stypendia. Przyczynił się do zorganizowania w Warszawie w 1808 roku Szkoły Prawa i  wszedł do jej Rady Nadzorczej. Osiem lat później,  dzięki m.in. jego zabiegom uzyskano patent Aleksandra I na utworzenie Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego; stanął wtedy na czele Rady Ogólnej Uniwersytetu, do którego włączono Szkołę Prawa i Administracji oraz Wydział Akademicki Nauk Lekarskich. 

Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących Stanisława Wawrzyńca Staszica szukaj w jego biogramie i na innych stronach naszego serwisu.