Impulsem do utworzenia Ligi Narodów były potworne straty ludzkie i materialne spowodowane przez wojnę światową. Celem tej organizacji było utrzymanie pokoju i zapewienie bezpieczeństwa międzynarodowego. Założycielami Ligii były 42 państwa, w tym Polska. (Potem przystąpiło do niej jeszcze 21 krajów).
Powołanie Ligi było realizacją postanowień paryskiej konferencji pokojowej, a jej Statut stał się pierwszą częścią traktatu pokojowego, który wszedł w życie 10 stycznia. Głównym inicjatorem powstania organizacji był prezydent Woodrow Wilson, ale Stany Zjednoczone nie przystąpiły do organizacji, bo 19 stycznia Senat zagłosował przeciw temu. Konferencja pokojowa w Paryżu, w której uczestniczyło 27 zwycięskich państw, zakończyła swe obrady 21 stycznia. Cztery dni później rozpoczęła formalnie swą działalność Liga Narodów.
Już wcześniej 16 stycznia powołano do życia Radę Ligi Narodów. W skład tego najważniejszego organu wykonawczego organizacji wchodziło 4 stałych członków, (tj. Wielka Brytania, Francja, Włochy, Japonia) oraz 12 niestałych członków, wybieranych na 3-letnie kadencje.
Zgromadzenie Ligi po raz pierwszy zebrało się dopiero w listopadzie 1920 r. w Ratuszu w Genewie. Jego posiedzenia odbywać się miały raz do roku, choć mogły być zwoływane częściej. Do rozsądzania sporów między państwami powołano Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w Hadze. Liga Narodów faktycznie przestała funkcjonować podczas II wojny światowej, a formalnie została rozwiązana po powstaniu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
( Na zdjęciu: Sesja Zgromadzenia Ligi Narodów w Genewie w 1929 r. Źródło: NAC)