13 lipca w bitwie pod Jazłowcem 14. Pułk Ułanów 4. Dywizji Strzelców Polskich odniósł zwycięstwo nad wojskami zachodnioukraińskimi. Cztery dni później wojsko polskie wyparło armię ukraińską za Zbrucz.  20 lipca zawarto rozejm z oddziałami Ukraińskiej Rady Ludowej, która sprawowała władzę na części Wołynia i Podola - pomiędzy pozycjami Wojska Polskiego a Armią Czerwoną. Tak zakończyła się krwawa wojna między odradzającą się Polską a siłami zachodniej Ukrainy. 

W odpowiedzi na manifest Rady Regencyjnej  ogłaszający powstanie niepodległego państwa polskiego, zarząd miasta Lwowa wystosował 11 października 1918 r. list zapewniający, że mieszkańcy miasta wezmą aktywny udział w budowie niepodległej Rzeczypospolitej. Na mocy dekretów Rady Regencyjnej płk. Władysław Sikoski rozpoczął organizację we Lwowie oddziałów Wojska Polskiego. Wcześniej istniały już w mieście powiązane z Narodową Demokracją Polskie Kadry Wojskowe, na czele których stał kpt. armii austriackiej Czesław Mączyński. Równocześnie ożywiła się też działalność niepodległościowych organizacji ukraińskich. 1 listopada wybuchła otwarta bitwa o Lwów między wojskami ukraińskimi a miejscowymi Polakami.  Od 17 listopada Naczelnym Dowódcą Wojsk Polskich w Galicji Wschodniej  został gen. Tadeusz Rozwadowski. Dwa dni później wyruszyła pomoc dla Lwowa z Przemyśla pod dowództwem ppłk Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego.  Wobec groźby okrążenia wojska ukraińskie wycofały się z miasta, ale z końcem roku wznowiły próby zajęcia stolicy Galicji. Obrońcom udało się odeprzeć ataki, ale Ukraińcy przerwali połączenie kolejowe między Lwowem i Przemyślem. W marcu ofensywa polska pod dowództwem gen. Wacława Iwaszkiewicza doprowadziła do  odblokowania miasta.  W maju ruszyła pod wodzą Józefa Hallera kolejna polska ofensywa, której celem było rozbicie wojsk operujących na Wołyniu i Galicji Wschodniej, odzyskanie obszarów Galicji Wschodniej oraz uzyskanie bezpośredniego połączenia Polski z Rumunią.  Część oddziałów ukraińskich została zepchnięta na Zakarpacie, gdzie internowały ją władze czechosłowackie. Ofensywa polska zmusiła wojska zachodnioukraińskie do wycofania się za rzeki Zbrucz i Dniestr. W czerwcu oddziały ukraińskie próbowały kontratakować i w ciężkich bojach odniosły lokalne sukcesy, ale wkrótce zostały ponownie wyparte na pozycje wyjściowe. W lipcu w wąwozach w pobliżu Jazłowca odbyła się trzydniowa bitwa z Ukraińcami 14 Pułku Ułanów, który od tego zwycięstwa przyjął miano Ułanów Jazłowieckich.  Siły Ukraińskiej Halickiej Armii zostały zmuszone do wycofania się na teren Ukraińskiej Republiki Ludowej.   Władze polskie internowały w obozach Ukraińców „podejrzanych o działalność na szkodę państwa polskiego”, w tym żołnierzy Armii Halickiej. Utworzono kilkanaście obozów internowania, przez które w sumie przewinęło się około 100 tysięcy Ukraińców. 

Paryska konferencja pokojowa zatwierdziła w połowie roku tymczasową administrację Polski nad Galicją Wschodnią, która miała uzyskać status autonomiczny. Państwa Ententy uznawały jednak wciąż to terytorium za sporne i traktowały to rozstrzygnięcie jako prowizoryczne. Polska miała sprawować mandat nad Galicją wschodnią przez 25 lat, a po upływie tego okresu miał tu odbyć się plebiscyt.   (Na zdjęciu: 14. Pułk Ułanów Jazłowieckich w 1919 r, źródło: NAC).