Obrady konferencji pokojowej w Paryżu rozpoczęły się 18 stycznia i trwały ponad rok. Brało w nich udział 27 państw zwycięskich, do których zaliczono także Polskę. Do negocjacji nie zostały dopuszczone państwa pokonane w wojnie, tj. Niemcy, Austro-Węgry, Turcja i Bułgaria. Do obrad nie została także zaproszona Rosja sowiecka, która zawarła wcześniej separatystyczny pokój w Brześciu, co było złamaniem porozumień sojuszniczych zawartych w ramach Ententy. W konsekwencji Rosja nie była w ogóle uznawana za państwo sojusznicze i zwycięskie.
Formalnie najważniejszym organem konferencji było zgromadzenie plenarne delegatów, ale faktycznie o nowym porządku świata decydować miała Rada Najwyższa, złożona z 5 zwycięskich państw „o interesach ogólnych” to jest: Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Francji, Japonii i Włoch. Jednak praktycznie decydowało o wszystkim trzech najważniejszych przywódców: prezydent Stanów Zjednoczonych Thomas Woodrow Wilson, premier Wielkiej Brytanii Lloyd George i premier Francji Georges Clemeceau.
Polskę na konferencji w Paryżu reprezentowali premier i minister spraw zagranicznych Ignacy Jan Paderewski oraz szef Komitetu Narodowego Polskiego Roman Dmowski. Wspierało ich kilkudziesięciu uczonych i polityków, którzy tworzyli Delegację Polską. W jej skład weszli także reprezentanci Naczelnika Państwa. Rozpatrzeniem polskich wniosków zajęła się Komisja pod przewodnictwem byłego ambasadora Francji w Berlinie Jules`a Cambona. W marcu 1919 r. komisja Cambona przedstawiła Radzie Najwyższej raport dotyczący granicy polsko-niemieckiej, który uwzględniały w dużej mierze polskie postulaty. Przewidywał on przekazanie Polsce Górnego Śląska, Wielkopolski, Pomorza Gdańskiego, Gdańska, czterech powiatów na prawym brzegu Wisły, a także części Dolnego Śląska oraz przeprowadzenie plebiscytu na Mazurach. Raport został jednak skrytykowany przez brytyjskiego premiera Davida Lloyda George`a, który w imię równowagi sił na starym kontynencie sprzeciwiał się nadmiernemu, jego zdaniem, osłabieniu Niemiec. Doprowadził on do istotnych zmian na niekorzyść Polski: Gdańsk został uznany Wolnym Miastem pod protektoratem Ligi Narodów, na Górnym Śląsku, Warmii i Mazurach miały się odbyć plebiscyty, a Prusy Książęce miały pozostać prowincją niemiecką, oddzieloną od Rzeszy wąskim pasem ziemi w Prusach Królewskich, zwanym przez propagandę niemiecką „korytarzem pomorskim".
Traktat pokojowy z Niemcami został podpisany w Wersalu 28 czerwca 1919 r. Jego uzupełnieniem były późniejsze traktaty z pozostałymi państwami pokonanymi w wojnie, to jest: z Austrią w Saint-Germain-en-Laye podpisany 10 września 1919 r., z Bułgarią w Neuilly-sur-Seine 27 października 1919 r., z Węgrami w Trianon 4 czerwca 1920 r. i Turcją w Sevres 10 sierpnia 1920 r. Nowy wersalski porządek polityczny miał zapewnić Europie trwały pokój, ale przetrwał niecałe dwie dekady.
(Na zdjęciu: rozpoczęcie obrad konferencji pokojowej w Paryżu 18 stycznia 1919 r.)