Sokolicz (Sokolicz-Arnoldtowa) Julia, właściwie Arnoldtowa z Kuciów Julia Katarzyna (1893–1967), aktorka teatralna. Ur. 25 X w Krakowie, w rodzinie mieszczańskiej, była córką Piotra Kucia i Katarzyny z domu Vogel.
S. ukończyła w Krakowie szkołę wydziałową i Seminarium Nauczycielskie im. Sebaldy Münnichowej. Do debiutu aktorskiego przygotowywała się, biorąc lekcje wymowy u Leonarda Bończy-Stępińskiego, śpiewu u Adama Ludwiga, rytmoplastyki u Zofii Wernickiej i fechtunku w Tow. Gimnastycznym «Sokół». W sezonie 1919/20 r. zaangażowała się do Teatru Miejskiego im. J. Słowackiego w Krakowie, przyjmując teatralny pseud. Julia Sokolicz. Po raz pierwszy pojawiła się na scenie 15 XI 1919 w roli Renaty w „Powodzeniu” A. Testoniego. W r. 1920 znajdowała się w zespole Teatru Żołnierskiego w Lublinie. Na sezon 1921/2 r. zaangażowała się w Teatrze Polskim w Wilnie. Przez dwa następne sezony 1922/3 i 1923/4 r. była aktorką Teatru Polskiego w Katowicach, grając m.in. Marię w „Warszawiance”, Pallas Atenę w „Nocy listopadowej” i Marynę w „Weselu” S. Wyspiańskiego, Agnesę Gonzagę w „Sułkowskim” S. Żeromskiego, Marylę w „Dziadach” A. Mickiewicza, Laurę w „Kordianie” i Idalię w „Fantazym” J. Słowackiego, Helenę w „Ogniem i mieczem” wg H. Sienkiewicza. Jesienią 1924 występowała z zespołem D. Krężla w Pińsku, a potem z Warszawskim Zespołem Objazdowym Władysława Lenczewskiego, m.in. w Krakowie. W sezonie 1926/7 r. grała w Teatrze Miejskim w Sosnowcu, m.in. tytułową rolę w „Simonie” J. Devala. Na dwa lata wycofała się z zawodu z powodu choroby płuc. W sezonie 1929/30 r. brała udział w przedstawieniach zrzeszenia aktorów na Pradze w Warszawie. Na pocz. r. 1932 grała w żoliborskim Teatrze im. S. Żeromskiego i wystąpiła w „Róży” Żeromskiego jako Krystyna oraz w „Widowisku rybałtowskim” w inscenizacji Leona Schillera. W sezonie 1932/3 r. wystąpiła gościnnie na scenie Teatru Polskiego w Katowicach, m.in. ponownie jako Pallas Atena w „Nocy listopadowej” Wyspiańskiego i Śmierć w „Gdy się Chrystus rodzi” E. Zegadłowicza. Sezon 1934/5 r. spędziła w Teatrze Miejskim w Sosnowcu, wcielając się m.in. w Matkę w „Stefku” Devala, po czym przez dwa lata brała udział w objazdach «Reduty». W czasie dwóch ostatnich sezonów przedwojennych należała do zespołu Teatrów Miejskich w Łodzi, grając m.in. Garbatą w „Szaleństwie” Ch. Peyret-Chappuisa.
Okupację niemiecką przeżyła S. w Warszawie, pracując najpierw jako kelnerka, a potem jako zarządzająca kuchnią w Ognisku Aktorów w Domu Związku Artystów Scen Polskich (ZASP). Przed wojną wyszła za mąż za aktora Wiktora Arnoldta, który został w r. 1944, po upadku powstania warszawskiego, wywieziony przez Niemców do obozu w Stutthofie, gdzie zmarł 28 XI 1944. Po wojnie S. zaczęła występować pod nazwiskiem męża. Jesienią 1944 weszła do utworzonego na Pradze Teatru m. st. Warszawy i grała tu Juliasiewiczową w „Moralności pani Dulskiej” G. Zapolskiej, Lipowską w „Szczęściu Frania” W. Perzyńskiego i Dobrójską w „Ślubach panieńskich” A. Fredry. Do poł. r. 1947 występowała w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie, równocześnie ucząc gry aktorskiej w Miejskiej Szkole Dramatycznej. Na dwa sezony, 1947/8 i 1948/9 r. przeniosła się do Teatru im. S. Jaracza w Olsztynie, gdzie zagrała m.in. Idalię w „Fantazym” Słowackiego. W l. 1949–51 należała do zespołu Teatru Ziemi Rzeszowskiej. W Rzeszowie wyreżyserowała „Zaporę” J.T. Dybowskiego (grając tu rolę Weroniki) oraz m.in. wcieliła się w postać Pani Søerensen w „Niemcach” L. Kruczkowskiego. W poł. r. 1951 zaangażowała się do Państwowych Teatrów Dramatycznych we Wrocławiu, gdzie pozostała aż do śmierci. We Wrocławiu S. powtórzyła swe role Juliasiewiczowej w „Moralności pani Dulskiej”, Lipowskiej w „Szczęściu Frania” i Dobrójskiej w „Ślubach panieńskich”; zagrała także m.in. Martę w „Głupim Jakubie” i Radczynię w „Wilkach w nocy” T. Rittnera, Zofię Parmen w „Grzechu” Żeromskiego, Turusinę w „I koń się potknie” A. Ostrowskiego, Lady Bracknell w „Bracie marnotrawnym” O. Wilde’a, Hrabinę Respektową w „Fantazym” Słowackiego. W l. 1962–4 z powodu nowotworu piersi zmuszona była przerwać występy. Dn. 1 IX 1964 przeszła na rentę. Występowała jednak nadal na scenie, m.in. jako Księżna Olivarez w „Don Carlosie” F. Schillera i Margarete van Bilderbecq w „Powrocie syna marnotrawnego” R. Brandstaettera.
S. jako «wysoka, postawna szatynka o klasycznie regularnych rysach twarzy» (Stanisława Mrozińska) przed wojną grywała głównie amantki. Po wojnie obsadzana była w rolach matron, zwłaszcza z kręgu ziemiaństwa czy arystokracji, często postaci negatywnych, czy ukazanych w oświetleniu satyrycznym.
Od r. 1920 S. należała do ZASP. Po r. 1945 weszła do Zarządu Głównego, pełniła obowiązki skarbnika «Gniazda Warszawskiego», opiekuna Schroniska Weterana w Skolimowie i sekretarza Sądu Weryfikacyjnego I instancji Oddz. Warszawskiego. Od r. 1952 była członkiem Stow. Polskich Artystów Teatru i Filmu. Działała też w Lidze Kobiet. W Rzeszowie prowadziła kurs dla reżyserów świetlicowych Związku Samopomocy Chłopskiej. S zmarła 10 IV 1967 we Wrocławiu. Pochowana została na cmentarzu na Bródnie w Warszawie.
W małżeństwie z Wiktorem Arnoldtem S. nie miała dzieci.
Słown. Teatru Pol., I (dot. męża Wiktora Arnoldta), II (fot.); Almanach sceny polskiej 1966/67, W. 1968; Nawrat E., Repertuar sceny dramatycznej Teatru Polskiego w Katowicach w latach 1922–1939, W. 1979; – Mrozińska S., Teatr wśród ruin Warszawy, W. 1958; Teatr Polski Wrocław 1945–1965, Wr. 1965 (fot.); Warszawska Szkoła Teatralna. Szkice i wspomnienia. W. 1991; Żywot J., Dwadzieścia sezonów teatru sosnowieckiego 1919–1939, Kat. 1983; – Nekrologi z r. 1967: „Teatr” nr 16, „Życie Warszawy” nr 88; – ZASP w W.: Dział Dokumentacji, Akta osobowe S.
Rafał Węgrzyniak