Strawiński Kazimierz h. Sulima (zm. 1656), podkomorzy starodubowski, podwojewodzi i regimentarz witebski.
Był najstarszym zapewne z siedmiu synów Krzysztofa (zm. ok. 1624), sędziego ziemskiego trockiego, i Ewy z Rajeckich, bratankiem Baltazara (zob.) i Erazma (zob.). Ojciec S-ego odznaczył się męstwem w wojnie o Inflanty 1600–5, a także w wojnie moskiewskiej 1609–19. Za zasługi wojenne otrzymał w grudniu 1620 nadanie prawem lennym wieczystym dóbr w ujeździe starodubowskim: poł. wsi Cimonowicze, wieś Usczerpie, sioło Topal oraz sieliszcze Mikulicze z ostrowiem Mochnaczowskim. Dobra te po jego śmierci przeszły na synów. S. miał braci: Karola, podkomorzego starodubowskiego (zginął w r. 1648, walcząc jako pułkownik pospolitego ruszenia pow. starodubowskiego z powstańcami Chmielnickiego), Zbigniewa, sędziego ziemskiego starodubowskiego, Maksymiliana, stolnika starodubowskiego, Trojana, sędziego grodzkiego oszmiańskiego, Krzysztofa, cześnika oszmiańskiego, i Aleksandra.
W młodości S. wziął udział w walkach ze Szwecją w Inflantach w l. 1625–9 oraz w wojnie moskiewskiej 1633–4. Dn. 24 IV 1636 otrzymał konsens na cesję wsi Szachowice w ujeździe starodubowskim sędziemu ziemskiemu rzeczyckiemu i star. propojskiemu Janowi Sołtanowi. W r. 1637, już jako koniuszy trocki, był deputatem starodubowskim (wraz z bratem Zbigniewem) do Tryb. Głównego Lit. Powtórnie sprawował funkcję deputacką w r. 1645, tym razem z Rzeczycy. Elekcję Jana Kazimierza w r. 1648 podpisał z woj. witebskim. W r. 1650 był już podwojewodzim witebskim z nominacji woj. Pawła Jana Sapiehy. Dn. 22 II 1651 otrzymał urząd podkomorzego starodubowskiego, wakujący po bracie, Karolu. Ponieważ w r. 1648 pow. starodubowski został zajęty i spustoszony przez Kozaków, S. urzędując jako podwojewodzi przebywał na terenie woj. witebskiego.
Po wkroczeniu wojsk moskiewskich na tereny W. Ks. Lit., w r. 1654, został S. obrany przez szlachtę witebską jednym z regimentarzy. Był jednym z dowódców obrony Witebska podczas oblężenia (24 VIII – 2 XII t.r.) przez wojska Wasilija Pietrowicza Szeremietiewa. Po kapitulacji odmówił przyjęcia carskiego poddaństwa i wraz z grupą szlachty, zdecydowanej trwać przy królu i Rzpltej, został zesłany do Jarosławia; towarzyszyła mu żona Aleksandra, która następnie zmarła na zesłaniu. W Jarosławiu szlachta witebska była nadal namawiana do złożenia przysięgi carowi Aleksemu Michajłowiczowi, a także do przyjęcia prawosławia. Więźniowie zostali przewiezieni do Kazania, gdzie dotarli na początku lipca 1655. W niewoli S. przewodził szlachcie i jako pierwszy z urzędników podpisał laudum z 20 IX 1655, zawierające opis oblężenia Witebska, zesłania jego obrońców i manifestację przeciwko tym ze szlachty witebskiej, którzy przeszli na stronę cara. Podpisał jako pierwszy także inne uchwały szlachty witebskiej podjęte w Kazaniu, m.in. atestację dla przetrzymywanych tam witebskich Żydów, którzy również odmówili przyjęcia prawosławia i carskiego poddaństwa. Z Kazania przeniesiono zesłańców do pobliskiego miasta Swijażska. Owdowiały S. poślubił tam, zapewne wiosną 1656, Felicjannę z Górskich, wdowę po zmarłym w Jarosławiu na początku r. 1655 rtm. witebskim Krzysztofie Osipowskim. Dn. 6 X 1656 spisał S. testament; przed 15 X 1656 zmarł z powodu panującej wśród zesłańców zarazy. Spodziewająca się dziecka wdowa poroniła i zmarła zapewne jeszcze w październiku. S. został pochowany w Swijażsku, a jego testament wpisano do ksiąg trybunalskich w Wilnie dopiero 19 VII 1664, już po powrocie pozostałych przy życiu zesłańców witebskich w granice Rzpltej.
S. posiadał liczne dobra lenne wieczyste (część majętności po ojcu) w pow. starodubowskim: Jakowlewicze i Szachowice, trzymał też Moszkowo (woj. witebskie) w zastawie od ks. Jana Władysława Sanguszki. Miał też majętności w woj. trockim.
S. wymieniony został w specjalnej konstytucji sejmowej „Specificatio więźniów Województwa Witebskiego”, uchwalonej na sejmie r. 1677 dla uczczenia pamięci zesłańców.
S. był trzykrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była (w l. trzydziestych i czterdziestych) Lukrecja z Konarskich. Druga żona, Aleksandra z Przyborowskich, zmarła na zesłaniu w r. 1655 lub 1656. Trzecia żona, Felicjanna, w testamencie z 15 X 1656 pozostawiła Jakowlewicze swoim dzieciom z pierwszego małżeństwa, Rafałowi i Krystynie Osipowskim oraz ufundowała dom dla sierot i wdów w Witebsku. S. prawdopodobnie nie zostawił potomstwa.
Boniecki, VI 285 (Górscy h. Radwan); Ciechanowicz J., Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeszów 2001 I 249–54, V 146–63; Kojałowicz, Compendium; Niesiecki; Święcki, Historyczne pamiątki, II 151; Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, W. 2003 IV; – Ciechanowicz J., Na styku cywilizacji, Rzeszów 1997 s. 50–1, 54, 69; Sejmiki polskie w Kazaniu 1655–1663, „Kwart. Hist.” R. 7: 1893 s. 630–8; – Akty Vil. Archeogr. Kom., V 173–6, XIII 93–8, 189–90; Istoriko-juridičeskije materialy, Witebsk 1891 XXI 305, 330–43; Lietuvos Vyriausiojo Tribunolo sprendimai 1583–1655, Par. V. Raudeliūnas, A. Baliulis, Vilnius 1988 s. 382; Vol. leg., IV 232, V 533–4; – AGAD: Nabytki Oddz., I 93; B. Czart.: Herbarz lit. W. Kojałowicza z r. 1658, rkp. 1352 s. 304; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 5870 k. 9–15v; Rossijskij gosudarstvennyj archiv drevnich aktov w Moskwie: F. 389 (Metryka Lit.), nr 97 k. 200–1v, nr 108 k. 487–7v, 710v, nr 125 k. 210v–11, nr 522 k. 96; – Informacje Henryka Lulewicza z W.