Rok 1927 był początkiem dynamicznej ekspansji w Polsce radia, które stało się wkrótce najpopularniejszym środkiem masowego przekazu. Doniosłość tego przełomu można porównać do upowszechnienia się telewizji czy internetu.

Na początku roku, a dokładnie 2 stycznia, Polskie Radio rozpoczęło w Warszawie nadawanie audycji z pierwszego własnego nadajnika, którego moc wynosiła 10 kW. Stacja należała w tym czasie pod względem mocy do europejskiej czołówki i dorównywała stacjom w Rzymie, Wiedniu czy Berlinie. W Warszawie sygnał nadawano na fali o długości 1115 metrów czyli 269 kHz. Nadajnik firmy Marconi Wireless umieszczono w Forcie Mokotowskim przy ul. Racławickiej. Antena o długości 130 m rozpięta została na masztach o wysokości 75 m. Pozwalało to na odbiór detektorowy z odległości nawet 90 km. Dzięki temu liczba abonentów wzrosła szybko do prawie 50 tys. Równocześnie budowano i uruchamiano nadajniki w innych miastach Polski. 15 lutego uruchomiono stację nadawczą w Krakowie o mocy 1,8 kW, 24 maja w Poznaniu o mocy 1,5 kW, 4 grudnia w Katowicach o mocy 12 kW. W styczniu 1928 roku uruchomiono piątą stację nadawczą w Wilnie. Poza rozszerzeniem zasięgu następowało też wzbogacania programu radiowego - poza muzyką zaczęto nadawać programy sportowe, religijne, informacyjne, a w końcu i politycy dostrzegli potężną moc tego medium.

16 kwietnia, w Wielką Sobotę, z katedry poznańskiej odbyła się transmisja uroczystości i procesji rezurekcyjnej. Nazajutrz w Wielkanoc, Rozgłośnia Poznańska przeprowadziła pierwszą w Polsce transmisję mszy świętej z katedry na Ostrowie Tumskim. Od 1 sierpnia Radio Kraków nadawało codziennie hejnał z Wieży Mariackiej. 14 sierpnia krakowska rozgłośnia przeprowadziła pierwszą w historii sportową transmisję, relacjonując Automobilowy Rajd Tatrzański Łysa Polana – Morskie Oko.

W tym okresie na świecie radio nie było już niczym niezwykłym i stacje radiowe rozwijały się dynamicznie tak w Europie jak i Ameryce. Kiedy pojawiła się pierwsza polska rozgłośnia, stacje radiowe działały już w 17 innych krajach. Najwcześniej, bo w 1920 roku, nadawanie programu radiowego rozpoczęli Amerykanie. 2 lata później pierwsze audycje usłyszeli Francuzi, Brytyjczycy i Sowieci. W Niemczech i Czechosłowacji początek emisji radiowej to rok 1923. W Polsce przygotowania do uruchomienia próbnej stacji nadawczej rozpoczęto w 1924 roku. Polskie Towarzystwo Radiotechniczne, firma wytwarzająca odbiorniki i podzespoły radiowe, eksperymentalny sygnał radiowy zaczęła nadawać 1 lutego 1925 roku. W sierpniu 1925 roku koncesję na budowę i eksploatację urządzeń radiofonicznych na terenie Rzeczypospolitej otrzymała spółka z ograniczoną odpowiedzialnością „Polskie Radio”, której założycielami byli lekarz Zygmunt Chamiec i inżynier Tadeusz Sułkowski. Związana z koncernem elektryfikacyjnym „Światło i Siła” spółka uzyskała monopol na nadawanie programu radiowego na terenie całej Polski na okres 20 lat. Polskie Radio rozpoczęło regularną emisję 18 kwietnia 1926 r., którą to datę uznaje się często za oficjalny początek polskiej radiofonii. Pierwszą audycję poświęcono muzyce Fryderyka Chopina. Sygnał nadawano za pomocą nadajnika fabrycznego PTR i anteny umieszczonej przy ul. Narbutta 29. Początkowo w zasięgu sygnału było tylko kilka tysięcy potencjalnych odbiorców, a więc był to zakres bardzo ograniczony a charakter radia elitarny, tym bardziej że nadawano głównie muzykę poważną. Wkrótce nastąpiło jednak skokowe upowszechnienie i spopularyzowanie tego wynalazku. Przełom rozpoczął się w Polsce właśnie w 1927 roku, kiedy powstały pierwsze profesjonalne stacje radiowe. W stolicy audycje zaczęto nadawać z nowego nadajnika z fortu przy ul. Racławickiej, gdzie na dwóch 75-metrowych masztach rozpięto 130-metrową antenę. W tym samym 1927 roku Polskie Radio, jako pierwsze na świecie, rozpoczęło międzynarodową wymianę programów.

W początkowym okresie działalności program radiowy był nadawany jedynie przez dwie godziny dziennie, potem przez kilka godzin wieczornych, a w końcu nadawano go przez cały dzień aż do północy. Większość czasu antenowego zajmowała wciąż muzyka. Polskie Radio utrzymywało własne chóry, zespoły kameralne i orkiestry. Najsłynniejsza była Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Warszawie pod dyrekcją Grzegorza Fitelberga. Radio reprezentowało wysoki poziom artystyczny i przyciągało wybitne osobowości: czołowych pisarzy, dyrygentów i aktorów. Pracownikami i współpracownikami radia byli m.in.: Maria Dąbrowska, Maria Kuncewiczowa, Jarosław Iwaszkiewicz, Stefan Jaracz, Janusz Korczak, Zenon Kosidowski, Jan Parandowski, Jerzy Szaniawski, Władysław Szpilman czy Aleksander Zewerowicz. 

Kolejnym kamieniem milowym w rozwoju radiofonii w Polsce stanie się budowa nadajnika dużej mocy, który zostanie zlokalizowany w Raszynie. Dynamiczny rozwój polskiej radiofonii umożliwiła także rozpoczęta w kraju produkcja polskich odbiorników radiowych. W 1929 rozpoczęto produkcję odbiornika detektorowego „Detefon”, którego konstruktorem był inż. Wilhelm Rotkiewicz. Po rozpoczęciu masowej produkcji tego odbiornika rozpoczęła się wielka akcja reklamowa pod hasłem „Cała Polska na Detefon”, która była jedną z największych akcji radiofonizujących w Europie. Do wybuchu wojny wyprodukowano pół miliona sztuk tego odbiornika. Kolejnym czynnikiem wspierającym karierę tego medium było uatrakcyjnianie programu. W tym samym 1929 roku przeprowadzono pierwszą radiową transmisję meczu piłkarskiego. W 1930 otwarto stacje nadawcze we Lwowie i Łodzi, a rok później nową stację nadawczą w Raszynie o mocy 120 kW, która w tym czasie była najsilniejszą stacją radiofoniczną w Europie. Zasięg Raszyna wynosił do 300 km i pokrywał swym zasięgiem 90% powierzchni ówczesnej Polski. Na odbiornikach lampowych sygnał Raszyna słyszalny był ponoć nawet z odległości 4000 km. Antena o długości 280 m zawieszona była na dwóch masztach stalowych o wysokości 200 m każdy i była to najwyżej umieszczona antena radiofoniczna na świecie.

Ogółem Polskie Radio zatrudniało jeszcze przed wojną około 1200 pracowników. Majątek firmy przekroczył 23 mln zł, a roczne wpływy 20 mln złotych, z czego większość pochodziła z opłat abonamentowych. Rok przed wojną liczba abonentów przekroczyła milion. Polskie Radio stało się jedną z najważniejszych instytucji odrodzonej Polski. Nic dziwnego, że ostatni bohaterski prezydent walczącej już z hitlerowską nawałą stolicy Stefan Starzyński będzie kierował swoje apele i podtrzymywał ducha oporu mieszkańców Warszawy właśnie za pośrednictwem tego nowoczesnego wówczas środka masowego przekazu. 

(na zdjęciu: kierownik amplifikatorni Polskiego Radia przy ul. Kredytowej inż. Mieczysław Kiełpiński na stanowisku pracy, 1927 r, NAC)