Kraushar Julian (1882–1928), inżynier elektryk. Ur. 5 VII w Warszawie, syn Naftalego i Felicji; bratem stryjecznym ojca był Aleksander Kraushar (zob.). Ukończył szkołę realną Jana Pankiewicza, następnie w r. 1904 Szkołę Techniczną M. Mittego (od r. 1906 Szkoła Mechaniczno-Techniczna H. Wawelberga i S. Rotwanda). W r. 1904 K. wyjechał do Zurychu i tam studiował na politechnice, po czym (1908–9) uzupełnił studia w École Supérieure d’Électricité w Paryżu, gdzie uzyskał dyplom inżyniera elektryka (1909). W tym okresie pracował w szwajcarskich fabrykach elektrotechnicznych, m. in. w firmie Oerlikon. Brał żywy udział w życiu młodzieży uniwersyteckiej i emigracji polskiej w Szwajcarii. Był jednym z założycieli i prelegentem Polskiego Uniwersytetu Robotniczego w Zurychu. Brał udział w ruchu lewicowo-niepodległościowym jako członek Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL), (ok. 1905). Po powrocie do kraju na przełomie l. 1909/10 osiadł na stałe w Warszawie i pracował w przedstawicielstwach firm elektrotechnicznych Allgemeine Elektricitäts-Gesellschaft (AEG) i Brown Boveri Compagnie (BBC).
W chwili wyjścia Rosjan z Warszawy w r. 1915 wstąpił do straży obywatelskiej i pozostawał tam do czasu zmiany jej na policję państwową. W r. 1917 uczestniczył w Nadzwyczajnym Zjeździe Techników Polskich i w Sekcji Elektrotechnicznej wygłosił referat Prawodawstwo elektryfikacyjne („Pamiętnik Nadzwyczajnego Zjazdu Techników Polskich w Warszawie w r. 1917”, W. 1917). Do r. 1918 pracował w magistracie m. st. Warszawy w charakterze inżyniera miejskiego sekcji dostaw nakazanych. W r. 1918 założył własne przedsiębiorstwo, które pod nazwą «Biuro Techniczne inż. Julian Kraushar» istniało także po śmierci K-a, aż do wybuchu wojny w r. 1939. Biuro to oprócz sprzedaży różnego rodzaju aparatów i przyrządów pomiarowych, zakładania dźwigów osobowych i towarowych (przedstawicielstwo firmy Stigler) udzielało również bezpłatnych porad fachowych. Utrzymywało ono żywe kontakty z przedstawicielami wielu firm zagranicznych oraz zaopatrywało w sprzęt badawczy i pomiarowy laboratoria naukowe wielu uczelni i zakładów naukowych. K. był organizatorem i współzałożycielem Polskiego Związku Przedsiębiorstw Elektrotechnicznych, w którym w l. 1925–7 sprawował funkcję dyrektora, przyczyniając się w sposób wybitny do rozrostu tej organizacji. Do końca życia był członkiem rady i zarządu tej instytucji. Jednocześnie brał udział w wielu komisjach, powołanych przez Stowarzyszenie Elektryków Polskich, wszędzie wyróżniając się inicjatywą, pracowitością i talentem organizacyjnym. Brał udział w pracach Tow. Przyjaciół Dzieci, przy którym powstała pracownia psychotechniczna jego imienia. Był członkiem Koła Elektrotechników przy Stowarzyszeniu Techników w Warszawie.
K. brał udział w I Zjeździe Elektrotechników Polskich w Warszawie (7–9 VI 1919), na którym powołano do życia Stowarzyszenie Elektryków Polskich. Na I Ogólnokrajowym Zjeździe Polskich Kupców i Przemysłowców Elektrotechnicznych (8–10 XII 1922) w Warszawie wygłosił referat pt. Ustawodawstwo w związku z elektryfikacją kraju. Był autorem kilku artykułów zamieszczonych w „Przeglądzie Technicznym”, np. Projekt i zarys działalności Państwowego Urzędu Elektryfikacyjnego, Projekt prawa drogowego dla urządzeń elektrycznych użyteczności publicznej (1918 nr 1–4) oraz współautorem (wraz z T. M. Arlitewiczem, A. Kühnem, K. Mechem i S. Wysockim) pracy pt. W sprawie elektryfikacji Polski (W. 1919), w której zamieścił referat pt. Stan prawodawstwa na Zachodzie w związku z elektryfikacją. W l. 1926–8 był członkiem Komisji Urządzeń Dźwigowych Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego. Zmarł 14 V 1928 r. w Warszawie, pochowany na cmentarzu żydowskim.
Od r. 1907 był K. żonaty z Wandą z Fromów (30 III 1884 – 17 XII 1940), która w czasie swych studiów na wydziale ekonomii politycznej uniwersytetu w Zurychu należała do SDKPiL. Po powrocie do kraju zajmowały ją zagadnienia równouprawnienia kobiet i zbliżenia żydowskiej młodzieży proletariackiej do kultury polskiej. Należała do współzałożycieli Klubu Demokratycznego, była inicjatorką Tow. Opieki nad Dzieckiem. Otruła się w getcie warszawskim. Krausharowie pozostawili jedyną córkę Teofilę, zamężną Bystrzanowską, profesora Studium Doskonalenia Lekarzy w Akademii Medycznej w Warszawie.
Eytner T. J., Monografia Szkoły Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie 1895–1907, W. 1908 s. 79, 123; Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1930 s. 1078–9; Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959 s. 33; Kalendarz informacyjno-encyklopedyczny, W. 1915 s. 275, 1920 s. 303; Księga inżynierów mechaników polskich, W. 1935 s. 164 (ogłoszenie firmowe); – Sprawozdanie Polskiego Związku Przedsiębiorstw Elektrotechnicznych za rok 1926, W. 1927; – „École Supérieure d’Électricité” (Paris) 1965 s. 133, 228; „Przegl. Elektrotechniczny” 1919 nr 1, 1926 nr 5, 1928 nr 11 (wspomnienie i fot.); „Roczn. Pol. Przemysłu i Handlu” 1938 poz. 1777 (ogłoszenie firmowe); „Spraw. i Prace Pol. Komitetu Elektrotechnicznego” T. 3: 1928 nr 4 s. 29; „Teletechnik” 1938 nr 7, 8, 9 s. 61 (ogłoszenie firmowe); „Wiad. Pol. Komitetu Elektrotechnicznego” 1926 nr 1, 1927 nr 9; – Informacje córki Teofili Bystrzanowskiej; – Informacje o Wandzie Krausharowej na podstawie materiału dostarczonego przez Felicję Turynową.
Jerzy Kubiatowski