Poniższa notka biograficzna została przygotowana przez redakcję Polskiego Słownika Biograficznego.

Chmielewski Henryk (1914 -1998) bokser, olimpijczyk, mistrz Europy. Urodził się 8 I w rodzinie robotniczej w Łodzi. Uczył się w Państwowej Szkole Techniczno-Przemysłowej, zdobywając uprawnienia mistrza farbiarskiego.  Od 1927 r. trenował gimnastykę w łódzkim kole Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, a potem przerzucił się na boks. Na ringu zadebiutował jako 14-latek, a miesiąc później w marcu 1928 r. zdobył mistrzostwo juniorów Łodzi,

Od 1930 r. reprezentował klub IKP Łódź, pracując równocześnie w Zakładach Fabrycznych I.K. Poznańskiego.  Trzykrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski (w latach 1931, 1933 i 1936).   Podczas igrzysk olimpijskich w Berlinie w 1936 roku doszedł do półfinału, gdzie przegrał z Amerykaninem Jamesem Clarkiem.  Jego największym sukcesem sportowym był tytuł mistrza Europy w wadze średniej zdobyty w Mediolanie w 1937 r. W reprezentacji Polski wystąpił 16 razy, odnosząc 12 zwycięstw. W całej karierze amatorskiej stoczył 157 walk, z czego 133 zwycięskie.

W 1938 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie przeszedł na zawodowstwo. (Za oceanem używał nazwiska Henry Chmiel). Walczył nadal w wadze średniej. Stoczył 82 walki zawodowe, z których 56 wygrał. Zmierzył się m.in. z Jakiem La Mottą, z którym przegrał na punkty. Karierę pięściarską zakończył w 1951 roku. Potem pływał na statkach jako mechanik okrętowy.   

W 1987 roku jako jeden z pierwszych polskich bokserów otrzymał nagrodę im. Aleksandra Rekszy przyznawaną dla osób szczególnie zasłużonych dla polskiego pięściarstwa. Zmarł 15 XI 1998 r. w Hollywood na Florydzie.