Poniższa notka biograficzna została przygotowana przez redakcję Polskiego Słownika Biograficznego.

Banachiewicz Tadeusz (1882-1954) astronom, matematyk i geodeta. Urodził się 13 II w Warszawie. W 1900 r. ukończył V Gimnazjum i rozpoczął studia na wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas nich w 1903 r. opublikował swoją pierwszą pracę naukową z zakresu astronomii. W 1906 r. wyjechał do Getyngi na dalsze studia astrofizyczne. Od 1907 roku pracował w obserwatorium w Pułkowie, a potem w Warszawie.  W 1908 r. został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.  W  1910 r. obronił doktorat i rozpoczął pracę w obserwatorium Engelhardta pod Kazaniem.  Zajmował się tam m.in. badaniem zjawiska libracji Księżyca. W 1915 r.  obronił rozprawę habilitacyjną i rozpoczął pracę w Dorpacie. W marcu 1919 r. objął stanowisko profesora astronomii na Uniwersytecie Jagiellońskim i dyrektora obserwatorium astronomicznego. W swych pracach zajmował się głównie zagadnieniami z zakresu matematyki, mechaniki nieba, astrofizyki i geodezji.  Stworzył program obserwacji gwiazd zmiennych zaćmieniowych.  W 1920 roku został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.  W 1922 r. z jego inicjatywy powstała stacja astronomiczna w Łysinie.  W 1925 r. założył kwartalnik naukowy „Acta Astronomica”.  Do jego największych osiągnięć należy opracowanie krakowianów, czyli macierzy ułatwiających obliczenia stosowanych w geodezji oraz mechanice nieba.  W 1927 r. skonstruował chronokinematograf do precyzyjnej obserwacji zaćmień Słońca, który użył w trakcie ekspedycji w Szwecji, Stanach Zjednoczonych, Grecji, Japonii i Syberii.  Był autorem ponad 230 publikacji naukowych.  W 1929 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.  W 1932 roku został wiceprezesem Międzynarodowej Unii Astronomicznej.  Otrzymał doktoraty honoris causa uniwersytetów:  warszawskiego (1929), poznańskiego (1936) i sofijskiego (1948). W 1937 roku ożenił się z Laurą Sołłohub (zdrobnieniem jej imienia - Lorcia - nazwano potem jedną z planetoid).  

W listopadzie 1939 r. wraz z innymi profesorami został aresztowany przez Niemców w czasie Sonderaktion Krakau i trafił do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Po 3 miesiącach hitlerowcy pozwolili mu wrócić do Krakowa i wznowić pracę w obserwatorium. Po zakończeniu wojny poza kierowaniem obserwatorium, objął stanowisko profesora geodezji wyższej i astronomii na Akademii Górniczo-Hutniczej. W końcowym okresie życia zajmował się pionierskimi pracami w dziedzinie radioastronomii. W 1953 r. uzyskał zgodę na adaptację na obserwatorium dawnego austriackiego Fortu Skała.  W 1954 r. otrzymał Order Sztandaru Pracy I klasy.

Zmarł w Krakowie po krótkiej chorobie 17 XI 1954 r.  Dzięki zabiegom swojego ucznia i współpracownika, doc. Kazimierza Kordylewskiego został pochowany w Krypcie Zasłużonych w kościele na Skałce. Jego nazwiskiem nazwano krater na Księżycu i planetoidę.