Zgodnie z rozporządzeniem generalnych gubernatorów warszawskiego i lubelskiego, wydanym w imieniu cesarzy niemieckiego i austriackiego, oraz na podstawie ustawy Rady Regencyjnej, Rada Stanu składała się ze 110 członków. Połowa z nich pochodziła z wyborów przez sejmiki powiatowe lub rady miast, a reszta z mianowania przez Radę Regencyjną lub z urzędu. O miejsca w Radzie ubiegali się przedstawiciele 21 ugrupowań politycznych. Zwyciężyli zdecydowanie zwolennicy orientacji na ententę (w większości związani z Narodową Demokracją), zdobywając 34 mandaty. Kilka dni przed wyborami do Rady Stanu, 4 kwietnia Rada Regencyjna powołała nowego szefa rządu Jana Kantego Steczkowskiego. Rząd ten, przez niespełna pół roku działalności, zorganizował podstawy aparatu skarbowego państwa i systemu finansowego, wzmocnił Polską Siłę Zbrojną, zaczął tworzenie polskich szkół i samorządów, zaplanował ustawy socjalne, parcelację majątków państwowych i kredytowanie powojennej odbudowy. W rządzie Steczkowskiego utworzono po raz pierwszy ministerstwa Zdrowia Publicznego oraz Opieki Społecznej i Ochrony Pracy. Na czele Rady Stanu stanął marszałek Franciszek Jan Pułaski. Od czerwca do rozwiązania w październku Rada zdąży zebrać się na 14 posiedzeniach plenarnych. Nie uda się jej sfinalizować wielu ustaw, ale przygotuje kluczowe projekty, które staną się potem podstawą dekretów Naczelnika Państwa.

(zdjęcie: zbiorowy portret Rady Stanu wykonany przez  Wacława Saryusza Wolskiego we wrześniu lub październiku 1918 roku)