Stowarzyszenie naukowe Akademia Nauk Technicznych (ANT) utworzono w Warszawie z inicjatywy pracowników politechnik: warszawskiej i lwowskiej. Ta instytucja użyteczności publicznej skupiała kilkudziesięciu czołowych przedstawicieli nauk technicznych. Pierwszym prezesem Akademii został Gabriel Narutowicz. Członkiem honorowym był Ignacy Mościcki. Kolejnymi prezesami byli: Maksymilian Thullie, Maksymilian Huber, Maksymilian Matakiewicz i Aleksander Wasiutyński.

Utworzono cztery wydziały: Nauk Matematyczno-Fizycznych, Nauk Inżynierskich, Nauk Mechanicznych oraz Technicznych (Technologicznych). W zakres działalności ANT wchodziło m.in.: ułatwianie kontaktów uczonych, organizowanie zjazdów naukowo-technicznych, publikowanie wyników prac badawczych oraz podręczników technicznych, ustalanie słownictwa technicznego i wydawanie słowników, finansowanie prac naukowych, przyznawanie nagród i zapomóg, tworzenie bibliotek naukowych i pracowni, gromadzenie zbiorów, współpraca z zagranicznymi akademiami i towarzystwami naukowymi.  

Na krótko przed wojną zdecydowano wzmocnić rangę ANT poprzez przekształcenie jej w instytucję państwową. Wiosną 1939 roku uchwalono ustawę o utworzeniu Polskiej Akademii Nauk Technicznych (PANT), której zadaniem miało być „pielęgnowanie, popieranie i szerzenie nauk technicznych i ich nauk podstawowych”. Wybuch wojny sparaliżował jednak te prace. W czasie okupacji niemieckiej Akademia nie mogła działać, a stowarzyszenie utraciło 35 członków i cały swój majątek. Po wojnie powołano Komitet Organizacyjny PANT, ale Akademia nie wznowiła działalności m.in. z powodu niechęci ówczesnego komunistycznego ministra oświaty Stanisława Skrzeszewskiego.  

(na zdjęciu: laboratorium obróbki metali Politechniki Warszawskiej,  fot. z okresu międzywojennego ze zbiorów NAC)