Suliński Stanisław (1873–1951), ksiądz rzymskokatolicki, poseł na Sejm Ustawodawczy.

Ur. 25 V w Próchnicy (pow. lipnowski), był synem Władysława (1844–1917) i Alfonsy z Tyllów (zm. 1891), bratem Bolesława, proboszcza parafii w podwarszawskim Raszynie.

W r. 1892 ukończył S. gimnazjum w Lipnie i wstąpił do Seminarium Duchownego w Płocku. Po otrzymaniu 29 VI 1897 we Włocławku święceń kapłańskich z rąk bp. sufragana włocławskiego Henryka Kossowskiego był wikariuszem w parafii w Lutocinie (pow. sierpecki), a od r. 1898 w parafii p. wezw. św. Mateusza w Pułtusku. Od r. 1903 działał w kółkach rolniczych. W r. 1906 został proboszczem parafii w Smogorzewie (pow. pułtuski), następnie w r. 1908 objął probostwo w Zambskach (pow. pułtuski), gdzie zahamował rozwój mariawityzmu. Od r. 1909 był administratorem (następnie proboszczem) w Baboszewie (pow. płoński); w miejscu spalonego tam w r. 1908 kościoła doprowadził do wybudowania świątyni neogotyckiej, wg projektu Stefana Szyllera. W tym okresie zasiadał w zarządzie Tow. Kredytowego Ziemiańskiego w Płońsku, został skarbnikiem Tow. Spółdzielczo-Spożywczego w Baboszewie, a także wybrano go do Sejmiku Powiatowego. Podczas pierwszej wojny światowej był członkiem Rady Opiekuńczej Pow. Płońskiego, a w r. 1916 należał do komisji kwesty «Ratujcie Dzieci» w gm. Sarbiewo.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był S. w l. 1919–22 posłem na Sejm Ustawodawczy z powiatów płockiego, płońskiego i sierpeckiego (okręg nr 6). W Sejmie należał do klubu Związku Ludowo-Narodowego. Pracował w komisjach robót publicznych i odbudowy kraju. Występował jako wnioskodawca (14 III 1919) i sprawozdawca (11 IV 1919) projektu rozbudowy linii kolejowych Nasielsk–Lubicz oraz Kutno–Płock–Sierpc. Wypowiadał się też w sprawie wniosku dotyczącego zarządzeń o rekwizycji koni dla wojska (13 VII 1920). Jako przedstawiciel komisji odbudowy kraju był sprawozdawcą ustawy o pomocy państwowej na odbudowę gospodarstw zniszczonych lub uszkodzonych podczas wojny (15 VII 1920). Dn. 25 II 1921 przedstawił wniosek w sprawie sprzedaży lasu donacyjnego Borawe (pow. ostrołęcki). Złożył interpelacje w sprawach: nadmiernego poboru żywności i przedmiotów wojskowych przez 13 p. Jazdy Tatarskiej stacjonujący w Ostrołęce (9 XII 1920), strajku szkolnego dzieci w siedmioklasowej szkole powszechnej w Ostrołęce (9 XII 1921) oraz zagarnięcia złota przez Oddz. II Naczelnego Dowództwa WP (21 IX 1922).

Po wielokrotnych prośbach o zmianę parafii, w r. 1920 został S. proboszczem w Rzekuniu (pow. ostrołęcki); doprowadził tam do zakończenia budowy murowanego kościoła wg projektu Józefa Piusa Dziekońskiego. W l. 1926–9 był prezesem Związku Kapłanów «Unitas» w diec. łomżyńskiej. Został spowiednikiem w ostrołęckich klasztorach Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo (20 III 1928) i Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi (25 IV 1928). Działał w Stronnictwie Narodowym; podczas wiecu 5 III 1933 w Rzekuniu zachęcał młodzież do wstępowania w szeregi partii katolicko-narodowych. Dn. 28 XI t.r. skierował pismo do bp. łomżyńskiego Stanisława Andrzeja Łukomskiego o zgodę na kandydowanie do Rady Gminy w Rzekuniu; akceptacji biskupa jednak nie uzyskał. Dn. 5 X 1935 został kanonikiem honorowym kapit. katedralnej w Łomży. Podczas drugiej wojny światowej przebywał poza parafią, ukrywając się u brata Bolesława w Raszynie. Po zakończeniu działań wojennych wrócił w lutym 1945 do Rzekunia i pełnił funkcję proboszcza do r. 1950. Zmarł 27 IV 1951 w Rzekuniu, został pochowany 30 IV w grobowcu rodzinnym na cmentarzu paraf. w Lipnie.

Kto był kim w Drugiej RP?; – Filipowicz W., Duchowieństwo diecezji płockiej w latach 1918–1939, Oberwald–Płock 2003 s. 249–50; Gierowska-Kałłaur J., Straż Kresowa a Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich. Współdziałanie czy rywalizacja?, W. 1999; Guzewicz W., Duchowieństwo diecezji łomżyńskiej w II Rzeczypospolitej, L. 2003; Piela M., Udział duchowieństwa w polskim życiu politycznym w latach 1914–1924, L. 1994 s. 206; Solarczyk M., Duchowni katoliccy w parlamencie II Rzeczpospolitej, W. 2002 s. 23–5, 65; Świecki T., Wybult F., Mazowsze płockie w czasach wojny światowej i powstania państwa polskiego, Tor. 1932 s. 309; – Catalogus ecclesiarum et utriusque cleri tam saecularis quam regularis dioecesis Plocensis, 1893–4, W. [1892–3], 1914, Plociae [1913], 1917, Plociae [1916], 1920–1, Plociae [1919–20]; Elenchus cleri saecularis ac regularis dioecesis Łomżensis, 1926–36, Łomża [1925–35], 1948–9, [Łomża 1947–8]; Komisje Sejmu Ustawodawczego Rzeczpospolitej Polskiej w dniu 15 XII 1920 r., W. 1921 s. 11; Opozycja polityczna na terenie powiatu ostrołęckiego 1944–1947 w dokumentach władz komunistycznych, Ostrołęka 2006 s. 56, 59, 65, 71; Rzepecki, Sejm 1919 (fot.); Spraw. stenogr. Sejmu, 1919–22; – Arch. Diec. w Łomży: sygn. 71.4 (akta personalne S-ego).

Waldemar Graczyk