Syn Dziersława i Krystyny, urodził się ok. 1362 r. w Łubnicach. Był uczniem szkoły przy kolegiacie sandomierskiej, o jego studiach nic bliżej nie wiadomo. W 1384 r. otrzymał święcenia kapłańskie w Krakowie i już w kolejnym roku został kanonikiem sandomierskim i gnieźnieńskim, następnie w 1387 r. kustoszem, a w 1394 r. scholastykiem gnieźnieńskim, rok wcześniej otrzymał też kanonię skalbmierską i scholasterię krakowską. Od początku swojej kariery był blisko związany z dworem królewskim, był też kanclerzem królowej Jadwigi, podróżował do Rzymu (1393 i 1399 r.) i Asyżu (1399 r.). W czasie pobytu w Stolicy Apostolskiej, dzięki poparciu króla, zdołał wyjednać u papieża nominację na biskupstwo poznańskie. Po powrocie do Polski uczestniczył w chrzcie córki Władysława Jagiełły i Jadwigi – Elżbiety Bonifacji, trzymając królewnę na rękach w imieniu ojca chrzestnego, którym był papież Bonifacy IX. Jastrzębiec był też świadkiem na dokumencie odnowienia uniwersytetu w Krakowie w 1400 r. Jako biskup poznański wybudował gotyckie prezbiterium katedry, w 1402 r. zaś ustanowił przy niej kolegium mansjonarzy. Dyskusyjny pozostaje jego udział w soborze w Pizie w 1409 r. Król, w 1412 r. mianował go kanclerzem, w tym samym roku Jastrzębiec został też biskupem krakowskim. W 1423 r. zwołał do Krakowa synod diecezjalny, już pod koniec tego roku, za zgodą papieża, został arcybiskupem gnieźnieńskim. Jako nowy Prymas erygował kapitułę kolegiacką w Łowiczu, zwoływał też liczne synody prowincjonalne w Łęczycy w 1423 r., 1425 r. i 1430 r. oraz w Kaliszu w 1435 r. i mimo takiej aktywności był podejrzewany o sprzyjanie husytom. Jastrzębiec już wcześniej był bardzo aktywny politycznie, w 1404 r. uczestniczył w pertraktacjach z Zakonem i był na zjeździe w Raciążu w 1405 r., brał udział w zawieraniu traktatu pokojowego w Toruniu w 1411 r. Jako kanclerz doprowadził do sojuszu i zbliżenia politycznego Jagiełły z Zygmuntem Luksemburskim, jednak po niekorzystnym dla Polski wyroku wrocławskim z 1420 r. w polityce królewskiej nastąpił odwrót od tego sojuszu, a wpływy Jastrzębca znacznie osłabły, tak że w 1423 r. stracił urząd kanclerza. Na rok przed śmiercią uczestniczył w kolejnych negocjacjach pokojowych z Zakonem i był jednym z sygnatariuszy zawartego w grudniu 1435 r. w Brześciu Kujawskim traktatu pokojowego. Arcybiskup zmarł 2 września 1436 r. na skutek urazów, jakich doznał po upadku z konia w Michowicach niedaleko Łowicza. Ciało Prymasa sprowadzono do Gniezna i pochowano w katedrze 6 września.