Poniższa nota biograficzna pochodzi z Pocztu Prymasów Polski opublikowanego przez Kurię Metropolitalną w Gnieźnie na stronie www.prymaspolski.pl.
Fryderyk Jagiellończyk
Królewicz, szósty syn króla Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, córki Albrechta II Habsburga, urodził się 27 kwietnia 1468 r. w Krakowie. Rodzony brat Władysława, króla Czech i Węgier oraz królów Polski: Jana Olbrachta, Aleksandra, Zygmunta Starego, a także św. Kazimierza, patrona Litwy. Bratanek Władysława Pogrobowca, króla Czech i Węgier. Edukacją królewicza Fryderyka zajmowali się m.in.: kanonik krakowski Jan Długosz, Filip Kallimach, Jan Wells z Poznania oraz Stanisław Szydłowiecki. Na życzenie ojca 13 kwietnia 1488 r. kapituła krakowska dokonała jego elekcji na biskupa krakowskiego, a w kolejnym roku papież Innocenty VIII potwierdził ten wybór. Święcenia biskupie przyjął jednak dopiero w 1493 r. Przed wyborem na biskupa krakowskiego nie piastował żadnych urzędów ani godności kościelnych. Pod presją króla Jana Olbrachta 24 kwietnia 1493 r. kapituła gnieźnieńska wybrała Fryderyka na arcybiskupa gnieźnieńskiego z prawem zachowania biskupstwa krakowskiego. Już 23 września tegoż roku papież Aleksander VI nadał mu tytuł kardynała prezbitera S. Luciae in Septem Soliis, konsekracji dokonano 21 grudnia 1493 r. Jeszcze jako biskup krakowski przyczynił się do wyboru swojego brata Jana Olbrachta na króla polskiego, a następnie już jako Prymas doprowadził do elekcji Aleksandra, którego koronował w 1501 r. w katedrze na Wawelu. Kardynał Fryderyk był posiadaczem cennego zbioru iluminowanych ksiąg liturgicznych, m.in. pontyfikału z ok. 1494 r., zawierającego ceremoniał koronacyjny królów polskich. W jego zbiorach znajdował się również mszał z 1492 r. Prymas przyczynił się do wydania nowego mszału dla diecezji krakowskiej w 1494 r. oraz brewiarzy, w tym pierwszego dla archidiecezji gnieźnieńskiej w 1500 r. Jako kanclerz Uniwersytetu Krakowskiego doprowadził do odbudowy zniszczonego gmachu Collegium Maius. Był fundatorem licznych paramentów dla katedr w Gnieźnie i Krakowie m.in. pacyfikału i relikwiarza na głowę św. Stanisława. W okresie swego pontyfikatu zwołał sześć synodów prowincjonalnych oraz sześć dla archidiecezji gnieźnieńskiej. Zabiegał o ujednolicenie liturgii w obu podległych mu diecezjach. Zmarł w Krakowie 14 marca 1503 r. i został pochowany na Wawelu.