Brochocki Walenty h. Prawdzic (1782–1856), powstaniec i emigrant, syn Walentego. Na wieść o formujących się legjonach Dąbrowskiego zbiegł z domu rodzinnego za Niemen pospołu z innymi z młodzieży ziemiańskiej litewskiej, o czem Ad. Mickiewicz wspomniał w pierwszej księdze »Pana Tadeusza« z wymienieniem jego nazwiska. Dn. 28 VIII 1812 z porucznika 2. p. p. awansował na kapitana adj. pol., następnie, już jako podpułkownik, zdobył złoty krzyż Virtuti Militari. Po skończonej kampanji napoleońskiej wrócił do kraju i zamieszkał w majątku Głębokie. W powstaniu listopadowem, mimo już podeszłego wieku, stanął na czele ruchu zbrojnego powiatów wilejskiego i dziśnieńskiego, z oddziałem swoim zdobył miasto Dzisnę i dłuższy czas w niem opierał się przeważającym siłom rosyjskim. Wkońcu oddział jego pod nazwą bataljonu zawilejsko-dziśnieńskiego został wcielony do 19. p. p. linjowej korpusu ekspedycyjnego gen. Giełguda. Razem też z Giełgudem i Chłapowskim przeszedł granicę do Prus, gdzie z temi korpusami złożył broń. Zmarł na emigracji w Królewcu 31 V 1856 i tam został pochowany.

Muzeum Tow. Przyj. Nauk w Wilnie posiada piękną minjaturę Walentego B-ego, mal. przez artystę królewieckiego Mäkelburga w r. 1833.

Gembarzewski B., Wojsko Polskie 1807–14, IV; Księga pamiątk. w 50. roczn. powst. 1830 r., Lw. 1881, 53; Powstanie 1831 na Litwie. Wspomnienia uczestników pod red. H. Mościckiego, Wil. 1931, 15 i 122–51, gdzie znajduje się cały przebieg akcji wojennej B-go w r. 1831.

Michał Brensztejn