Konrad V zwany Kantner, Kącki (po 1385–1439), książę oleśnicki. Był drugim synem Konrada III i Juty. Jeszcze za życia ojca brał udział w rządach oraz zastępował go w czasie nieobecności w kraju. Po jego śmierci, wraz z bratem Konradem IV seniorem, K. sprawował rządy w imieniu młodszych braci. W r. 1414 uczestniczył w wyprawie polskiej przeciw Zakonowi. W następnym okresie zmienił jednak politykę wobec Krzyżaków. W r. 1416 był obecny na ceremoniach związanych z wstąpieniem jego brata Konrada VIII do Zakonu. Wspólnie z braćmi Konradem IV starszym i Konradem VII Białym zawarł 9 VI t. r. przymierze z w. mistrzem przeciw Polsce i Litwie, pożyczając od Krzyżaków jednocześnie 3 000 kóp groszy czeskich. W t. r. nastąpił podział ojcowizny między braci. K. wraz z Konradem VI wspólnie otrzymali Oleśnicę, Trzebnicę i Milicz. W r. 1421 K. połączył swe posiadłości z ziemiami Konrada VII Białego i zawarł z nim układ, że po bezdzietnej śmierci jednego z braci drugi z nich lub jego dzieci dziedziczą całość. Był też K. współposiadaczem razem z braćmi (z wyjątkiem Konrada IV) Ścinawy, Oławy, Smogorzewa i in. W r. 1420 złożył we Wrocławiu hołd Zygmuntowi luksemburskiemu.
W czasie wojen Zygmunta z husyckimi Czechami K. zajął stanowisko zdecydowanie husytom wrogie. Dn. 18 IX 1421 r. brał udział w zjeździe książąt śląskich w Grotkowie, gdzie radzono nad obroną Śląska przed najazdem husytów. K. zobowiązał się wówczas wystawić oddział złożony z 60 koni. W końcu listopada t. r. towarzyszył Zygmuntowi w wyprawie do Czech. Nie jest wykluczone, że brał udział w walkach pod Kutną Horą i Niemieckim Brodem. W lipcu 1422 r. był obecny na zjeździe książąt Rzeszy w Norymberdze, gdzie obradowano nad sposobami walki z husytami. Dn. 5 I 1423 r. za pośrednictwem swego brata biskupa wrocławskiego oraz Przemka, księcia opawskiego, zgłosił akces do układu, zawartego w Bratysławie między królem Zygmuntem, książętami i miastami śląskimi, sześcioma miastami łużyckimi a Zakonem. Układ ten miał na celu dokonanie podziału ziem Polski, która sprzyjała husytom. Książętom śląskim uczyniono wtedy nadzieje na uzyskanie ziem: sieradzkiej i siewierskiej oraz części Wielkopolski. W r. 1424 uzyskał potwierdzenie przez Zygmunta wszystkich przywilejów, które zostały nadane Piastom oleśnickim przez królów czeskich. W dwa lata później wziął od niego w zastaw rentę królewską miasta Wrocławia oraz niektóre inne dochody królewskie. Mimo że prowadził i proluksemburską, i przyjazną politykę w stosunku do Krzyżaków oraz brał udział w antypolskim układzie z r. 1423, obawiając się popaść w otwarty konflikt z królem Jagiełłą, usiłował jednak w r. 1424 w toku pertraktacji w Kaliszu złagodzić napiętą sytuację, a w r. 1426 wraz z Konradem Białym zawarł układ z Polską, wymierzony przeciw «pogranicznym rabusiom». W r. 1428, wraz z Konradem Białym, obronił przed wojskiem husyckim Opawę. Dn. 22 I 1429 r. wziął udział w układach z książętami saskimi i turyńskimi, wymierzonych przeciw husytom. W czerwcu 1432 r., również z Konradem Białym, usiłował bronić przeprawy na Odrze pod Ścinawą; husyci przekroczyli jednak rzekę w innym miejscu i spustoszyli księstwo oleśnickie. Dn. 2 VII t. r. obaj bracia spalili zamek w Oleśnicy w obawie, aby nie umocnili się w nim wrogowie. W tymże 1432 r. K. uczestniczył w zawarciu dwuletniego zawieszenia broni z husytami na Śląsku.
W r. 1432 jadąc na Litwę, gdzie wybuchło wówczas powstanie Świdrygiełły, zawrócił z drogi, nie chcąc i tym razem narażać się królowi Jagielle. W r. 1433 wobec wojny Polski z Zakonem nie zajął K. wyraźnego stanowiska ku niezadowoleniu w. mistrza. W r. 1437, wraz z braćmi, uczestniczył w zawarciu pokoju na Śląsku. Dn. 2 II t. r. uzyskał zgodę cesarską na układ o dziedziczenie przez swoje dzieci posiadłości Konrada Białego. W r. 1438 wobec spodziewanego wkroczenia wojsk polskich na Śląsk, które miały wspierać królewicza Kazimierza Jagiellończyka wezwanego na tron czeski, K., wraz z bratem biskupem, wysłał petycję do króla polskiego Władysława Jagiellończyka, by nie uderzał na tę ziemię. Już po wkroczeniu Polaków na Śląsk pojawiał się dwukrotnie w obozie polskim, zwlekając jednak z wyraźnym opowiedzeniem się po jednej z walczących stron. W trakcie rokowań służył Albrechtowi Habsburgowi, drugiemu kandydatowi do korony czeskiej, donosząc mu potajemnie wiadomości zebrane w obozie polskim. Po uzyskaniu od niego zapewnienia zbrojnej pomocy opowiedział się przeciw Kazimierzowi. Dn. 3 XII 1438 r. złożył K. we Wrocławiu hołd lenny Albrechtowi. Dn. 10 II 1439 r., wraz z innymi książętami śląskimi, brał udział jako przedstawiciel Albrechta, w układach w Namysłowie o zawieszenie broni z Polakami. T. r. oddał bratu Konradowi VII Białemu uzyskane od Zygmunta luksemburskiego dochody z miasta i księstwa wrocławskiego.
Żoną K-a była Małgorzata, z którą miał pięcioro dzieci: Konrada Białego młodszego, Konrada Czarnego, Agnieszkę, Annę i Małgorzatę. Zmarł K. 10 IX 1439 r.
Boniecki M., Książęta szląscy z domu Piastów, Cz. 2., W. 1875; Dworzaczek, Genealogia; Grotefend, Stammtafeln; Hausdorf G., Die Piasten Schlesiens, Breslau 1933; Wutke, Stammtafeln; – Ermisch H., Schlesiens Verhältniss zu Polen u. zu König Albrecht II, „Zeitschr. d. Vereins f. Gesch. u. Alterthum Schlesiens” Bd. 12: 1875; Grünhagen C., Die Hussitenkämpfe der Schlesier, Breslau 1872; Haeusler W., Geschichte des Fürstentums Oels, Breslau 1883; Heck R., Tabor a kandydatura jagiellońska w Czechach, Wr. 1864; Historia Śląska, I cz. 2; Sokołowski A., Projekt rozbioru Polski w XV w., Rozpr. AU Wydz. Hist.-Filozof., Kr. 1874 I; – Cod. epist. saec. XV, II; Długosz, Historia, V; Lehns- u. Besitzurkunden Schlesiens, I–II; Script. Rer. Sil., II, VI; Urkundensammlung zur Geschichte des Fürstentums Oels bis zum Aussterben der piastischen Herzogslinie, Hrsg. v. W. Haeusler, Breslau 1883.
Bogumił Grott