Starania o utworzenie w Galicji górskiej służby ratowniczej rozpoczęły się znacznie wcześniej, ale przyspieszyła je tragiczna śmierć  w Tatrach Mieczysława Karłowicza. Ten znakomity kompozytor i dyrygent, a zarazem taternik i narciarz, zginął 8 lutego 1909 roku zasypany przez lawinę na ścieżce prowadzącej z Hali Gąsienicowej nad Czarny Staw. Jeszcze jesienią tego samego roku formalnie powołano do istnienia Straż Ratunkową TOPR. Stowarzyszenie zarejestrowano 29 października 1909 we Lwowie. Jego pierwszym prezesem został Kazimierz Dłuski, a naczelnikiem Mariusz Zaruski.  

Siedzibą TOPR stał się Dworzec Tatrzański, czyli budynek Towarzystwa Tatrzańskiego przy Krupówkach w Zakopanem, który łączył w sobie funkcję biblioteki, czytelni, sali odczytowej, teatralnej i koncertowej. W Dworcu Tatrzańskim, który przez pewien czas był głównym centrum kulturalnym Zakopanego, występowali wcześniej m.in. Helena Modrzejewska, Ignacy Jan Paderewski,  Henryk Sienkiewicz czy właśnie Mieczysław Karłowicz.  W sali konferencyjnej Dworca odbywały się także posiedzenia organizacji tatrzańskich, w tym od początku zebrania TOPR.  Była to organizacja nie tylko potrzebna ale i wymagająca do jej członków odwagi, a często wręcz heroizmu. W sierpniu 1910 roku w ekstremalnie trudnej akcji ratunkowej na północnej ścianie Małego Jaworowego Szczytu zginął pierwszy ratownik w Tatrach spieszący na pomoc drugiemu człowiekowi. Klemens Bachleda,   czyli popularny Klimek, mimo wezwań do powrotu naczelnika TOPR, próbował samodzielnie ocalić młodego rannego taternika. Pomimo jego poświęcenia Stanisław Szulakiewicz zmarł, nie doczekawszy się pomocy. Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe działa z niezwykłą ofiarnością do dziś. Skupia setki członków, a wśród nich stu kilkudziesięciu ratowników, którzy często z ogromnym wysiłkiem i z narażeniem własnego życia niosą pomoc innym ludziom, których życie jest zagrożone w najwyższych polskich górach.

Na zdjęciu: Członkowie Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego podczas akcji ratunkowej w Tatrach. Fotografia z okresu międzywojennego ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego.  

Chociaż Polski od wielu pokoleń nie ma na mapach i chociaż żadne z mocarstw w Europie nie popiera postulatu wskrzeszenia wolnej Polski, to marzenie o niepodległości i pamięć o dawnej chwale wciąż tkwi głęboko w głowach i sercach Polaków. Miłość do ojczyzny kultywują nie tylko elity, ale i prości ludzie. Dowodem tego przywiązania stały się krakowskie obchody 500-lecia bitwy pod Grunwaldem. Była to zdumiewająca w czasach niewoli manifestacja wolności, patriotyzmu i poczucia niezależności Polaków.

Pomysł uczczenia tej rocznicy narodził się wśród członków galicyjskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół". Przygotowania do obchodów trwały 3 lata i nabrały ogromnego rozmachu. Do prac organizacyjnych włączyło się całe społeczeństwo, w tym deputowani do sejmu krajowego oraz obu izb parlamentu austriackiego, a także najwybitniejsi patrioci, tacy jak: Henryk Sienkiewicz, Roman Dmowski, Włodzimierz Tetmajer, Jan Kasprowicz i Maria Konopnicka. Wezwania do udziału w uroczystociach z dawnej stolicy Polski dotarły nie tylko do dwóch pozostałych zaborów, ale i do środowisk polonijnych na całym świecie.

Wojna o Libię była efektem rosnących aspiracji kolonialnych Włoch i postępującego osłabienia Imperium Osmańskiego. Dyskryminacja ludności pochodzenia włoskiego przez Turków na terenie Libii wzbudzała oburzenie w Rzymie. 27 września Włosi postawili Imperium ultimatum, a po jego zignorowaniu, wypowiedzieli mu wojnę i skierowali swą flotę na Trypolis.  Na początku października rozpoczęli ostrzał miasta, a potem wysadzili desant, napotykając jedynie słaby opór. W niecały miesiąc miasto zostało opanowane, a wkraczające do Trypolisu oddziały włoskie były entuzjastycznie witane przez mieszkającą tam ludność włoską.  Aby opanować resztę Libii, Włosi przypuścili kolejne ataki na Bengazi, Darny i Tobruk. Ich desanty w większości były udane, a na silniejszy opór natrafili jedynie pod Bengazi. Sytuacja zmieniła się jednak na korzyść Turków, gdy do walki włączyły się oddziały ochotnicze dowodzone przez Mustafę Kemala. W końcu roku Włosi przegrali bitwę pod Tobrukiem, gdzie zostali otoczoni przez przeważające siły tureckie i arabskie. Nie pomogło im nawet nowatorskie użycie samolotów (po raz pierwszy w historii lotnictwa) do celów bombowych i rozpoznawczych. Ten sukces nie zmienił jednak generalnej sytuacji wojennej, gdzie Turcy przegrali większość starć, bo siły zbrojne Imperium Osmańskiego były słabe i przestarzałe. Dotyczyło to tak działań na lądzie jak zwłaszcza na morzu. Flota turecka zbyt słaba, aby stawić czoła włoskiej, aby uniknąć zatopienia, musiała chronić się w cieśninach. Wojna wykazała ogólną słabość Imperium Osmańskiego i stała się impulsem dla narodów bałkańskich do walki o wyzwolenie spod władzy Turków. Wybuch wojny na Bałkanach spowoduje z kolei zmianę sytuacji w Libii, gdzie Imperium zmuszone do przerzucenia części sił do Europy, będzie się cofać, a w końcu zgodzi się na podyktowane przez Rzym warunki pokoju. Na mocy podpisanego traktatu Turcy oddadzą Włochom Cyrenajkę oraz Trypolitanię, z których ci utworzą swoją kolonię - Libię.  

Zmiana układu sił, wynikająca ze słabości starych mocarstw i nowych aspiracji kolonialnych, doprowadzi do zachwiania równowagi w Europie. Stary kontynent przez kolejne konflikty stopniowo pogrąży się w wielkiej ogólnoeuropejskiej wojnie, w której mocarstwa rozbiorowe Polski staną wreszcie do walki przeciwko sobie.  

(Na zdjęciu: Włoska artyleria koło Trypolisu w czasie wojny z włosko-tureckiej w 1911 r).

Już wojna Turcji z Włochami o Libię pokazała słabość i zacofanie sił zbrojnych imperium osmańskiego. Od połowy XIX wieku Turcja traciła wpływy na Bałkanach, co wynikało z wewnętrznej słabości, konfliktów z Rosją, jak i narodowych dążeń miejscowej ludności. Rosły za to w tym regionie wpływy mocarstw oraz młodych państw bałkańskich. Głównymi graczami na Bałkanach stały się Austro-Węgry i Rosja. Habsburgowie chcieli bronić integralności swego państwa, a Romanowowie praw ludności prawosławnej.  W marcu 1912 roku Bułgaria i Serbia zawarły pod auspicjami rosyjskiego cara tajny sojusz, zmierzający do odebrania Turkom Macedonii. W maju dopuszczono do tego sojuszu także Grecję, a w lipcu dołączyła do niego Czarnogóra. Sojusznicy ustalili, że każdy z nich otrzyma terytorium, które jego wojska zdołają wydrzeć Turcji. Sieć porozumień stworzyła nieformalną „Ligę Bałkańską”, czyli  sojusz zainteresowany pokonaniem Turcji i wyzwoleniem gnębionych przez nią ludów.

Na początku października wybuchło antytureckie powstanie Albańczyków, a 8 października, wykorzystując jako pretekst odrzucenie przez Turcję postulatów przyznania szerokiej autonomii prowincjom bałkańskim, Czarnogóra wypowiedziała Turcji wojnę. Aby móc wycofać swe wojska z Libii i przerzucić je na Bałkany, Turcja zgodziła się na niekorzystny rozejm z Włochami, który został zawarty 18 października. Jednak już następnego dnia do wojny przyłączyły się pozostałe państwa sojuszu bałkańskiego. Koalicja ta dysponowała dwukrotnie liczniejszymi siłami niż chylące się ku upadkowi Imperium. Najcięższe walki toczyły wojska bułgarskie, spychając armię turecką w stronę Konstantynopola. One też poniosły najwięcej ofiar, wielokrotnie pokonując armię sułtana. Wojska serbskie wkroczyły do Kosowa i innych północnych ziem albańskich, tłumiąc zryw miejscowej ludności. W trakcie tych walk Serbowie wymordowali około 25 tys. Albańczyków, co odbiło się szerokim echem w Europie. W tym samym czasie wojska tureckie ponosiły też klęskę za klęską w wojnie z Grekami. Królewska Marynarka Wojenna szybko opanowała Morze Egejskie,  wypierając Turków z wysp, zadając im potężne straty i zmuszając ich okręty do schronienia się w cieśniny. Już 3 listopada Turcja poprosiła mocarstwa zachodnie o pomoc w zapewnieniu bezpieczeństwa miastom tureckim, przede wszystkim Konstantynopolowi.  Mocarstwa zaniepokojone  perspektywą klęski Turcji,  wysłały w ten rejon swoje okręty.

Po serii zwycięstw na lądzie i morzu, 8 listopada Grecy zajęli Saloniki. Bułgarzy oblegli Adrianopol. 28 listopada proklamowana została niepodległość Albanii, popierana przez Austro-Węgry i Włochy.

Pod ciężarem klęsk, Turcy zmuszeni byli prosić o rozejm, który dzięki wysiłkom Brytyjczyków wszedł w życie 4 grudnia. W Londynie rozpoczęły się rokowania pokojowe między Turcją a Bułgarią, Serbią i Czarnogórą, ale Grecja nadal toczyła działania wojenne. Dla nikogo w Europie  nie było już wątpliwości, że Imperium Osmańskie stało się upadłym krajem Europy i że stary kontynent będzie potrzebował nowego porządku.

(Na zdjęciu: Bułgarscy żołnierze przy trupach żołnierzy tureckich koło Adrianopola w czasie I wojny bałkańskiej w marcu 1913 r.)

Po przewrocie w Imperium Osmańskim w styczniu 1913 roku, władzę przejął nacjonalistyczny rząd Envera Paszy, zdecydowany prowadzić dalej wojnę. Turcja zerwała rozejm i wznowiła w lutym działania zbrojne. Osmańska ofensywa zakończyła się jednak niepowodzeniem. W marcu Turcja poddała Bułgarom twierdzę w Adrianopolu, a Grekom twierdzę w Janinie. W kwietniu Turcy poprosili ponownie o zawieszenie broni, a w maju wznowiono rokowania. 30 maja podpisano w Londynie traktat, w którym Turcja zrzekła się prowincji powyżej linii łączącej Enez nad Morzem Egejskim z Midye nad Morzem Czarnym. Serbia, Grecja i Bułgaria otrzymały po części Macedonii. Grecja uzyskała też większość wysp egejskich, w tym Kretę, a Czarnogóra – tereny pograniczne. Bułgarzy uznali pokój londyński za niesprawiedliwość, gdyż uważali, że ich straty i wysiłek w wojnie z Turcją były największe. Twierdzili, że ludność zamieszkująca Macedonię powinna w całości znaleźć się w państwie bułgarskim.

Po miesięcznej przerwie w połowie 1913 roku konflikt na Bałkanach wybuchł więc z nową intensywnością w zupełnie nowej odsłonie. Bułgarzy zaatakowali jednocześnie Greków i Serbów. Serbom z pomocą pospieszyli Czarnogórcy, a Bułgarię zaatakowała Rumunia i Turcja. Bułgarzy toczyli ciężkie walki, ale musieli się cofnąć. Grecy zarzucali im przy tym masowe zbrodnie wojenne na ludności cywilnej. Wobec ciężkich porażek na frontach, Bułgarzy w krótkim czasie zmuszeni zostali do prośby o pokój.

Dzięki mediacjom rosyjskim 10 sierpnia podpisano w Bukareszcie traktat pokojowy, na mocy którego Rumunia przejęła południową Dobrudżę, a Serbia i Grecja powiększyły jeszcze swojej zdobycze w Macedonii. Osobny układ zawarły 29 września Turcja i Bułgaria, która utraciła zajęte w I wojnie bałkańskiej  obszary Tracji Wschodniej, w tym Adrianopol.  Głównymi zwycięzcami konfliktu na Bałkanach były więc Grecja i Serbia, a osłabione wyszły z niego Turcja oraz zwycięska w I wojnie bałkańskiej Bułgaria. W wyniku obu wojen Grecja powiększyła swą ludność o ponad półtora miliona, a Serbia o ponad milion. Wojny bałkańskie spowodowały głębokie terytorialne i polityczne zmiany. Turcja przestała być mocarstwem i coraz wyraźniej orbitowała ku Niemcom. Rosja coraz mocniej wspierała Serbię, która z kolei czuła się coraz pewniejsza i zaostrzyła politykę wobec Wiednia. Niemcy coraz mocniej wiązały się z Austro-Węgrami. W „bałkańskim kotle” wciąż wrzało, a mieszające w nim bloki mocarstw, stawały się coraz bardziej zajadłe. Wkrótce stanie się to przyczyną wybuchu wielkiej wojny światowej, która przyniesie całej Europie hekatombę krwi.

(Na zdjęciu: grecka litografia przedstawiająca bitwę pod Kilkis, w trakcie drugiej wojny bałkańskiej w 1913 r.)

Pierwsza wojna światowa stanie się najbardziej morderczym i niszczycielskim konfliktem w dziejach świata, pochłonie życie kilkunastu milionów żołnierzy oraz spowoduje niezmierzone cierpienia ludności Europy. 

Serbski student Gawriło Princip zabija strzałami z pistoletu austriackiego arcyksięcia Franciszka Ferdynanda i jego żonę Zofię, co stanie się iskrą do eskalacji kryzysu w Europie i wybuchu I wojny światowej.  

Imperia, które podzieliły się Polską w końcu XVIII wieku, stanęły po przeciwnych stronach frontu w straszliwej wojnie, która z czasem ogarnęła cały świat. Z punktu widzenia Polaków była to wojna bratobójcza. Na początku śmiertelnej konfrontacji w szeregach walczących armii było ponad ćwierć miliona Polaków, z czego większość w armii rosyjskiej. Polacy strzelali więc do siebie nawzajem. Polskie ugrupowania polityczne aspirowały jedynie do scalenia ziem polskich pod berłem jednego z zaborców.   Żadne z państw nie podnosiło sprawy polskiej, ani nie przewidywało tworzenia niepodległej Polski. Po stronie zachodnich państw ententy sprawa polska była traktowana jako wewnętrzna kwestia sojuszniczego imperium rosyjskiego. Żołnierze, nawet ci którzy uważali się za Polaków, składali przysięgę wierności cesarzom. Polska nie istniała nawet w śmiałych planach politycznych. Wskrzeszenie niepodległego i niezależnego państwa polskiego można było rozważać raczej w kategoriach cudu niż racjonalnego projektu politycznego.

Pierwsza Kompania Kadrowa wymaszerowała z krakowskich Oleandrów 6 sierpnia nad ranem. W Michałowicach legioniści obalili rosyjskie słupy graniczne. W ślad za nimi wkroczyły do Królestwa Polskiego kolejne oddziały formowane na rozkaz Józefa Piłsudskiego. Jeszcze tego samego dnia granicę zaborów przekroczył batalion dowodzony przez Mieczysława Neugebauera „Norwida” i Wacława Wieczorkiewicza „Scaevolę”, wraz z którym wyruszyli Piłsudski i jego szef sztabu Kazimierz Sosnkowski. Dowódcą drugiej kompanii został Stanisław Tessaro „Zosik”, a trzeciej Wacław Wieczorkiewicz „Scaevola”. 12 sierpnia oddziały polskie wkroczyły do Kielc. Na czele szedł I batalion legionów, w składzie: 1 Kompania Kadrowa, dowodzona przez Kazimierza Piątka "Herwina", 2. - Stanisława Tessaro „Zosika” i 3. - Wacława Wieczorkiewicza „Scaevoli”. Celem Piłsudskiego było wywołanie powstania w Królestwie, ale jego ludność powitała strzelców chłodno i pełna obaw. Akcja miała wielki wymiar symbloliczny, ale zakończyła się fiaskiem, bo żadne powstanie antyrosyjskie nie wybuchło. 

16 sierpnia w Krakowie powstaje Naczelny Komitet Narodowy, który ma być władzą wojskową, polityczną i skarbową Polaków mieszkających w Galicji. NKN powstał dzięki porozumieniu polskich partii konserwatywnych i narodowych, poprzez połączenie Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych i lwowskiego Centralnego Komitetu Narodowego. Na jego czele stanął Juliusz Leo. Komitet prowadził politykę prowiedeńską a jego celem było przekształcenie cesarstwa Habsburgów w monarchię trialistyczną Austro-Węgiersko-Polską. Pod auspicjami NKN powstały Legiony Polskie.

(Na zdjęciu oddziały strzeleckie na rynku w Jędrzejowie w sierpniu 1914 roku. Źródło: polona.pl)

W pierwszej fazie wojny doszło do potężnego starcia wojsk rosyjskich i austro-węgierskich zwanego jako bitwa galicyjska. Głównym celem Rosjan było rozbicie sił przeciwnika, opanowanie przełęczy karpackich i wkroczenie w głąb cesarstwa habsburskiego. W tym celu w Galicji i na południu Królestwa  Polskiego Rosjanie skoncentrowali 42 dywizje piechoty i 16 dywizji kawalerii, w sumie 1,2 miliona żołnierzy.  Naprzeciw nich stało 31 dywizji piechoty i 10 kawalerii, w sumie około 1 miliona żołnierzy austro-węgierskich.  Decydujące starcie tej kampanii rozpoczęło się 6 września pod Lwowem (zwane jest też bitwą pod Gródkiem Jagiellońskim). Rosjanie uderzyli w kierunku Sanu i na tyły Austriaków przez Tomaszów. Niepowodzenia na froncie i zagrożenie okrążeniem zmusiło Austriaków 11 września  do odwrotu za rzekę San. W wyniku ofensywy Rosjanie przesunęli front o 130 km na zachód od Lwowa, docierając do przełęczy karpackich i w okolice Krakowa. 16 września przystąpili do oblężenia twierdzy Przemyśl. Utrata wschodniej Galicji była dla Wiednia ciężkim ciosem politycznym. Wojska austro-węgierskie straciły ponad 300 tys. żołnierzy (w tym 100 tys. wziętych do niewoli), a także mnóstwo sprzętu, w tym 400 dział (cztery razy więcej niż Rosjanie). Straty Rosjan wyniosły 230 tys.  zabitych, rannych i wziętych do niewoli.  Ta pierwsza samodzielna operacja wojsk austro–węgierskich na froncie wschodnim zakończyła się ich porażką i odtąd już stale potrzebowali wsparcia ze strony Niemiec.

(Na zdjęciu: wkroczenie oddziałów rosyjskich do Lwowa w 1914 r, źródło: NAC). 

Członkowie POW rekrutowali się głównie z Polskich Drużyn Strzeleckich i Związku Strzeleckiego, które miały szkolić Polaków do służby w przyszłych siłach zbrojnych wolnej Polski. Wybuch wojny uniemożliwił strzelcom z Królestwa jawną współpracę z galicyjskim dowództwem ruchu niepodległościowego. Powołali oni więc tajną strukturę, której działaniami nadal sterował Józef Piłsudski poprzez swojego emisariusza Tadeusza Żulińskiego. I to właśnie on nadał nazwę i stanął na czele organizacji. Twórcami POW byli także Adam Koc i Tadeusz Hołówko. Celem POW była walka niepodległości Polski, co realizowano początkowo poprzez akcje dywersyjne i wywiadowcze przeciw Rosji.

Bitwa pod Łodzią była jedną z największych i najbardziej krwawych bitew I wojny światowej. Część historyków uznaje ją za największą operację manewrową tej wojny i pierwszy w historii „blitzkrieg”. Celem rosyjskiej ofensywy było przeniesienie działań wojennych wgłąb Niemiec. Rosjanie rzucili do ataku 3 armie, składające się z ponad 360 tys. żołnierzy i 1,3 tys. dział. W tej operacji użyli po raz pierwszy samochodów pancernych. Po stronie niemiecko-austriackiej walczyło około 400 tys. żołnierzy i 440 dział. Szacuje się, że w armiach obu stron w tej bitwie walczyło 30 tys. żołnierzy narodowości polskiej – dla nas była to więc dosłownie walka bratobójcza.

Niemcy skoncentrowali na przewidywanym kierunku głównego uderzenia wroga potężne siły, uzyskując tu znaczną przewagę w siłach i sprzęcie, po czym dokonali uderzenia wyprzedzającego z rejonu Torunia w kierunku na Kutno w styk między armiami rosyjskimi. Starcie rozpoczęło się w drugiej dekadzie listopada. W wyniku ciężkich walk Niemcom udało się okrążyć Łódź z trzech stron, ale nie mieli dość sił, aby zamknąć pierścień. Rosjanie byli jednak tak wyczerpani walkami, że sami opuścili miasto w przekonaniu, że nie zdołają go utrzymać.  Żadna ze stron nie zrealizowała w pełni swych celów operacyjnych, ale w wyniku bitwy Niemcy zajęli Łódź. Po miesiącu krwawych walk front wschodni na tym odcinku ustabilizował się. W czasie walk szczególnie odznaczył się gen. Karl Litzmann, dowódca niemieckiej 3 dywizji gwardyjskiej. Z tego powodu w czasie II wojny światowej hitlerowcy przemianowali Łódź na Litzmannstadt.

W tym samym miesiącu wojska austro-węgierskie powstrzymały też rosyjską ofensywę pod Krakowem. Wcześniej po szeregu klęsk i niepowodzeń siły cesarsko-królewskie cofały się przed wojskami rosyjskimi. Aby nie dopuścić do powstania luki między własnym frontem a siłami niemieckimi, dowództwo austro-węgierskie przerzuciło część sił na odcinek między Częstochową a Łodzią, osłabiając obronę w rejonie Krakowa i Karpat.  Powstała groźba, że Rosjanie wezmą w kleszcze krakowską twierdzę, co groziło katastrofą dla całej austriackiej Galicji. 16 listopada siły austro-węgierskie, przy wsparciu załogi i artylerii twierdzy rozpoczęły uderzenie na północ od Krakowa. Bitwa zakończyła się 25 listopada taktycznym zwycięstwem wojsk austro-węgierskich, które wyhamowały impet rosyjskiej ofensywy. Po tym starciu ciężar walk przeniósł się na Podkarpacie.  

Polscy prawicowi politycy prorosyjscy tworzą w Warszawie Komitet Narodowy Polski. Ta organizacja partii narodowych i konserwatywnych była konkurencją wobec lewicowych polityków z kręgów Józefa Piłsudskiego. Filarami politycznymi KNP były: Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne i Stronnictwo Polityki Realnej. KNP nawoływał Polaków do oporu wobec państw centralnych i do walki po stronie ententy. Przewodniczącym KNP został hrabia Zygmunt Wielopolski, a prezesem Komitetu Wykonawczego Roman Dmowski. Komitet popierały Francja i Wielka Brytania. KNP patronował Legionowi Puławskiemu formowanemu z polskich ochotników w ramach armii imperium rosyjskiego. 

(Na zdjęciu pocztówka z 1915 roku ukazująca chorążego Bolesława Wisłockiego ze sztandarem tworzonego w Rosji Legionu Polskiego).

Na początku grudnia wojska austro-węgierskie przy wsparciu oddziałów niemieckich i Legionów Polskich, rozpoczęły kontrofensywę przeciw nacierającym z impetem w Galicji wojskom rosyjskim. Wojska cesarsko-królewskie nacierały  na południe od Krakowa wzdłuż dolin Raby, Stradomki i Łososiny. Do zażartych walk doszło koło Łapanowa i Rajbrotu.  6 grudnia Rosjanie podjęli kontratak znad Dunajca w stronę Limanowej i Mszany Dolnej, jednak broniąca linii Karpat 3 Armia austro-węgierska przeszła do ofensywy i po czterech dniach jej jednostki dotarły na przedpola Nowego Sącza, zmuszając wojska rosyjskie do odwrotu za Dunajec. Bitwa pod Limanową powstrzymała marsz wojsk rosyjskich na zachód i pozbawiła je chwilowo inicjatywy strategicznej.  Po tym starciu niebezpieczeństwo zajęcia Krakowa przez Rosjan zostało oddalone,  walki przeniosły się w Karpaty,  a główną stawką dla walczących stron stała się twierdza Przemyśl.

W rozpoczętych 22 grudnia czterodniowych bojach z wojskami rosyjsimi pod Łowczówkiem w Galicji Zachodniej I Brygada Legionów Polskich straciła 128 zabitych,  a rannych zostało 342 jej żołnierzy.  O znaczeniu tej bitwy świadczy choćby to, że została ona wymieniona na tablicy przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie. 

Na zdjęciu I Brygada Legionów Polskich w  czasie ćwiczeń w 1915 r.